Hoe waardevol ben jij?

Hoe waardevol ben ik? Eén belangrijke reden voor mijn project voor 2020, spreken in het openbaar (binnenkort een update) is dat ik mezelf in groepen snel terug trek. Dan denk ik, laat hun het maar doen. Alsof zij meer waarde hebben dan ik.

Maar dat is natuurlijk onzin. Toch is het gevoel dat ik soms heb, niet uniek. Een groot deel van trainingen gaat over de vraag: Hoe voeg jij waarde toe, hoe waardevol ben jij?

Het punt is: je waarde wordt niet bepaald door wat je doet. Je kunt je helemaal de pleuris werken, een corona-medicijn vinden en toch bepaalt dit niet je waarde. En het goede nieuws: je kunt jezelf een ei vinden, een nietsnut én toch heb je waarde.

Hoe je een beetje verliefd op jezelf wordt

Laatst hoorde ik iemand (ik weet echt niet meer wie, anders kreeg hij of zij de credits) op een mooie manier uitleggen waarom iedereen waardevol is.

Denk aan het moment dat jij een baby zag. Je kijkt naar een baby en je bent meteen verliefd. Er is niemand die er ooit aan zal twijfelen dat deze baby waardevol is. Een baby heeft nog niks gedaan en heeft al waarde. Terwijl het niet eens zelf kan eten, lopen, praten. Het kan alleen maar poepen, plassen en huilen. Het kan NIKS. En toch zal er (bijna?) niemand zijn die een baby niet waardevol vindt. Hoe kan het dan zijn dat mensen die heel veel dingen zelf kunnen, en zich regelmatig voor goede dingen inzetten zich zo vaak afvragen of ze wel waardevol genoeg zijn?

Waardevol door geboorte

Ik vind de metafoor met een baby fijn om aan te denken als ik teveel druk voel, als ik het gevoel heb dat ik allemaal dingen moet kunnen, als ik mezelf weer terug wil trekken. Ik ben ooit geboren en daarom heb ik waarde. Daarom heb jij waarde.

Toen ik met een schattig, tandloos gezichtje in een babybadje lag had ik al waarde.

Lees ook: 2020 project | Leren spreken in het openbaar
…en: Schrijf eens een liefdesbrief aan jezelf