Het jaar 2020 is zo’n mooi getal, daar móet je toch wel iets mee doen. Of, eigenlijk kwam het jaar precies op het goede moment, voor dit spannende project: Ik ga leren spreken in het openbaar.
Ga direct naar:
Nu zul je misschien denken: ‘Waarom ga je dat leren?’ Ik hoef het namelijk eigenlijk nooit te doen. Maar ik denk dat het een mooie manier is om beter te worden in een aantal dingen waar ik niet zo goed in ben. Onbewust vooral.
- Mezelf laten zien te midden van andere mensen
- Geloven dat mijn inbreng en kennis nuttig is om te delen
- Me comfortabel en waardevol voelen in sociale omgevingen
Het gaat dus niet alleen om het spreken an sich, maar ook zeker om het leren een (goed en nuttig) verhaal te vertellen. En dus niet ‘verstopt’ achter een toetsenbord, maar echt in the open.
Misschien is het goed om te weten waar ik ‘vandaan’ kom (of scroll verdernaar Wat ik wil bereiken)
Het verlegen kind
Als kind was ik ontzettend verlegen. Althans, dat beeld heb ik. Waarschijnlijk viel het in werkelijkheid wel mee. In mijn herinnering vond ik het in ieder geval niet zo fijn om hardop iets te zeggen bij vreemden. Of zelfs familie. Mensen verstonden me niet of zeiden dat ik te zacht praatte en dan voelde ik me nog ellendiger. Ook voelde ik me ongemakkelijk in gezelschap én vond ik vaak dat ik eigenlijk weinig had in te brengen in de groep. Waar ik in huiselijke kring mijn ouders de oren van het hoofd kletste, hield ik buitenshuis vaak m’n mond. Niet omdat ik observeerde of goed luisterde, maar vooral omdat ik dacht dat mijn aanwezigheid een pure fysieke aangelegenheid was en helaas onvermijdelijk.
Gelukkig werd ik ouder en zekerder en leerde ik omgaan met sociale situaties en zelfs grote groepen mensen. Ik overwon mijn verlegenheid (lees hier hoe). Hoewel ik me – zoals de meeste mensen – enigszins oncomfortabel voel in groepen, durf ik prima iets te zeggen en kan ik best zeker overkomen. Het meisje van vroeger en de vrouw van nu lijken soms erg ver uit elkaar te liggen. Bewust is de afstand groot. Onbewust ligt dat anders. Ik merk dat ik bij veel beslissingen die ik maak, nog helemaal niet zo zeker en assertief ben.
Dat er ergens in mij nog steeds dat complexe, onzekere en verlegen meisje huist.
What happened?
Toen gebeurde er een aantal dingen die uiteindelijk hebben geleid naar dit project:
Anna hield (heel zelfverzekerd) een spreekbeurt | Aan het eind van vorige schooljaar hield Anna een spreekbeurt. Niet omdat het (al) moest, maar omdat ze het graag wou. Tijdens het oefenen en de spreekbeurt zelf was ze helemaal in haar element. Waar ze soms best wat stil en verlegen is, had ze totaal geen last van podiumvrees. En ik dacht, wat heerlijk als je gewoon kan zeggen wat je wilt zónder dat je je druk maakt over of mensen je wel horen en of het wel interessant is wat je zegt. Wat ik dus vaak heb. Als ik me hier niet meer druk over hoeft te maken, dan kan ik met alles wat ik leer en waar ik mee bezig ben, méér doen dan er – tamelijk anoniem – over schrijven. Dan kan ik erover praten op verjaardagen en naar bijeenkomsten gaan met inspirerende mensen.
Ik bekeek een video van mezelf waarin ik mezelf het liefst wilde verstoppen | Ik zag toevallig een video waarin ik me er niet bewust van was dat ik werd gefilmd. En ik zag mezelf een soort van wegkruipen in de vloer. Blijkbaar was ik in een oncomfortabele positie waar ik graag uit wilde. Ik zag aan mijn gezicht weer het meisje dat vroeger het liefst tegen de muur aan ging staan, zodat ze niet zo opviel. Blijkbaar ben ik dus niet zo zelfverzekerd als ik er niet bewust mee bezig ben.
Iemand vroeg wat ik deed en ik had niks te vertellen | Ik was ergens op bezoek en iemand vroeg hoe het met mij ging. Hoe het ging op mijn werk. Omdat Yuri er ook bij was, wisten ze het meeste al (aangezien we samen werken) en dus had ik niets te vertellen. Het was plotseling stil, ik leidde de aandacht af en stelde daarna een vraag. Terwijl, ik hád op zich genoeg te vertellen. Ik was Zweeds aan het leren, ik was lekker aan het bloggen en had net een leuke contacten gelegd met andere (leuke) bloggers. Ik was net begonnen met het schrijven van een boek (dat heb ik hier nog niet eens verteld), ik was ongetwijfeld een interessant boek aan het lezen. Ik denk dat ik interessantere dingen doe dan veel andere mensen, omdat ik niet veel Netflix kijk (misschien ten onrechte heb ik het gevoel dat 90% van de bevolking elke dag van 9.00 tot 18.00 werkt, eten kookt en dan de rest van de avond Netflix kijkt)
Ik merkte dat ik mezelf in een groep (van 2 of meer) automatisch afzonder | Omdat ik dan onbewust blijkbaar denk dat ze het zonder mij ook wel redden. Dat ik geen of te weinig toegevoegde waarde heb. Omdat ik me hier dus bewust van ben, kan ik het altijd wel ombuigen, maar ik wil dat ik dit ook in mijn denkpatroon kan aanpassen. Want wat gebeurt er op al die momenten dat ik me er NIET van bewust ben?
Dus dacht ik: ik moet mijn onderbewuste duidelijk maken wat er al heel lang bovenaan mijn affirmaties staat (die ik nooit doe, waardoor het dus geen effect heeft…):
Ik ben net zo belangrijk als ieder ander.
Wil ik dan heel extrovert en zelfverzekerd worden?
Euh nee, dat is ook eigenlijk niet wat ik wil. Ten eerste vind ik het een plus als je niet zo zeker bent (want als je twijfelt kun je dingen onderzoeken en dingen leren) en ik hoef ook niet hard te gaan praten of mezelf te overschreeuwen.
Eigenlijk wil ik gewoon zijn wie ik thuis ook ben, maar dan overal: in een groep, op een platform, op social media en in mijn hart en hoofd.
Wat ik concreet wil bereiken
Dit zijn de dingen die ik in 2020 concreet wil bereiken:
- Mezelf vaker (zelfverzekerd) zien
- Te leren me comfortabel te voelen in groepen
- Beter te leren spreken in het algemeen
Hoe ik dat wil bereiken?
In 2020 ga ik mij hier dus voor inzetten. In grote lijnen wil ik de eerste drie maanden gebruiken om me in te lezen in de materie en video’s te kijken. Deze kennis kan ik meteen in praktijk brengen, want in maart hou ik een presentatie onder mede-ondernemers. Ook wil ik in de loop van het jaar mensen interviewen die zichzelf niet als geboren sprekers zien (of waarbij het door een handicap lastiger is), maar die toch ‘moeten’. Wat zijn hun tips en tricks? Ook ga ik natuurlijk oefenen op verschillende terreinen met het houden van presentaties en ga ik cursussen volgen om hier beter in te worden.
Blijf op de hoogte
Wil je op de hoogte blijven? Abonneer je dan op de nieuwsbrief:
Mijn ontwikkelingen worden gedeeld op mijn YouTube kanaal (dus abonneer je!). Ik probeer zoveel mogelijk te filmen, omdat ik mezelf dan letterlijk aan mijn onderbewuste kan laten zien hoe ‘goed’ ik ben in spreken in het openbaar 😉
Doe je mee?
Lees je bovenstaande en denk je: hé, dit zou ook wel iets voor mij zijn? Of herken je je in mijn struggles? Doe dan lekker mee! Dat hoeft niet per se openbaar (maar kan natuurlijk wel). Stuur me gewoon even een mail dat je ook geïnteresseerd bent om mee te doen en dan kijken we even hoe we elkaar kunnen helpen / supporten / motiveren. Of misschien heb je een vriend/vriendin die hiermee zit? Deel dit project dan vooral.