Dinsdagmiddag liep ik naar Yuri toe met de mededeling: “Ik ben het helemaal zat, ik stop ermee”. En dat was ik ook. Ik had gewoon zin in wat lekkers en waar deed ik het eigenlijk voor?
Als ik emotionele beslissingen neem, dan probeer ik echter m’n best te doen om ze niet onmiddellijk te nemen, want dan wordt het zo impulsief en dan krijg je snel spijt enzo. En dus besloot ik: woensdag stop ik ermee!
Je raad het al, woensdag had ik er in de ochtend geen last van en toen mijn eerste ‘koek-moment’ aanbrak was mijn frustratie alweer voorbij en besloot ik om toch maar gewoon door te gaan, want zó erg is het nu ook weer niet:
- Alleen water, thee & koffie drinken
- Geen chips, snoep & koek eten.
We zijn inmiddels over de helft en ik vind het wel lang duren! Maar tegelijkertijd is de Ramadan ook begonnen en díe hebben het pas zwaar, moslims mogen niet eens water drinken. Maar goed, niet elk leed is te vergelijken, het is ook makkelijker om iets met heel veel mensen tegelijk te doen en als je het om religieuze redenen doet.
M’n dip, hoe die – denk ik – ontstond
Er waren een aantal factoren die ervoor zorgden dat ik dinsdagavond wilde stoppen. Eén ervan is het feit dat ik vroeg wakker word van de vogels en daardoor niet voldoende slaap. Te weinig slaap is sowieso funest voor je doorzettingsvermogen.
Wat ik ook frustrerend vond is dat ik het gevoel heb het alleen te doen, aangezien ik online eigenlijk met niemand meer contact heb. Offline zijn er verschillende mensen met wie ik het erover heb en die zelf ook meedoen, maar online heb ik eigenlijk sinds mijn social media stop geen enkel contact meer (met mensen die ik eerder volgde op sociale media). Er reageert nooit iemand op mijn nieuwsbrief of op mijn blog. En daardoor heb ik minder motivatie dan de vorige keer.
Die social media stilte frustreerde me sowieso ook een beetje denk ik. Ik ben nu bijna twee maanden gestopt en nu begint de verslaving op te spelen:
- Is dit nu echt nodig?
- Weet je zéker dat je zonder kunt?
- Mis je het toch ook niet heel erg?
En dit correspondeert wel met de zomer, waarbij ik twee maanden niet op social media zat. Na bijna twee maanden keek ik er echt naar uit om weer te kunnen posten op social media. Dus dit is dat moment dat je juíst moet doorbijten. Zowel op het gebied van social media áls op het gebied van vasten.
Maar feit is ook dat eten en frisdrank of alcohol bij mij altijd erg correspondeert met mezelf zielig vinden:
“Nou, ik heb wel een wijntje verdiend”
“Chocolade lost alles op”
“Even wat suiker om mezelf weer op de rit te krijgen.”
“Oh even ontspannen met dit heerlijke ongezonde…”
Maar ja, ik weet dat dit allemaal geen goede redenen zijn om ongezond te doen, dus ben ik nog steeds netjes aan het vasten. Hierbij helpt het overigens wél dat ik weet dat er in real life wél mensen meedoen en dat ik deze mensen ook niet wil ontmoedigen.
Niet opgeven was juist het doel
En toen dacht ik ook: wat was nou het nut hiervan? En toen las ik dit artikel weer en weet ik dat het niet zozeer gaat om het eten en drinken, maar dat het er ook om gaat dat als iets moeilijk wordt, dan ik dan tóch doorzet en dat is gewoon heerlijk voor je zelfvertrouwen en hierdoor kun je meer bereiken dan je denkt.
Op de zondagen valt het me ook vaak een beetje tegen hoe ‘geweldig’ dat nou is, dat je alles weer kunt eten. Ik verwacht er elke keer weer meer van ofzo. Wat ook typisch is, is dat ik de hele week amper buikpijn heb en op de zondagen wel, wat dus aangeeft wat ik vijf jaar geleden ook al concludeerde: suiker is niet goed voor mijn buik.
Dus, het gaat eigenlijk prima met het vasten, want ik heb de eerste horde overwonnen en ach, nog anderhalve week en het is alweer voorbij!
Hoe train jij discipline?
Lees ook: Februari 2024 – IJsbeelden, vasten & afscheid
…en: meer berichten over vasten.
Bij deze dan een reactie 🙂 echt knap dat je zo bewust emotionele beslissingen uitstelt. En handig dat je je schrijfsels terugvindt en zo van jezelf kan leren. En ik van jou daarmee! Mij levert deze periode vooral het inzicht op “ik bén niet mijn behoeftes”. Ik voel een soort loskoppeling, alsof ik van een afstandje naar mijn drop-behoeftige zelf kan kijken. En dat is zo fijn dat ik stiekem overweeg of ik niet naar 100 dagen moet gaan. Of zoals met alcohol, 1 dag in de week.
Goed hoor, het geeft inderdaad sowieso inzichten om de dingen even anders te doen. Je kunt ook met jezelf afspreken om bijvoorbeeld alleen drop te eten op dagen dat je gaat sporten en dan bijvoorbeeld heel bewust er de tijd voor neemt, zodat het geen ‘snaaien’ wordt. En ja, gelukkig ben ik meestal geen emotionele robot (soms wel haha).