Nu de zomervakantie voor veel mensen een feit is, zijn ze er weer, de voormalige doktersromannetje, a.k.a. chicklits, ‘Chick literature’. Nee, ik weet ook niet wie díe term bedacht heeft. Maar goed, iedereen weet wat ik bedoel.
Tot een paar jaar geleden mocht ik van mezelf alleen non-fictie lezen. Omdat ik er anders niks van leerde en het zonde van m’n tijd was. Lezen als ontspanning deed ik alleen met thrillers. Of een enkele psychologische roman. En dat kwam voornamelijk omdat ik een girlcrush had op zowel Tess Gerritsen als Saskia Noort.
Toen de chicklit zijn opmars maakte, vond ik het maar een sneu soort boek voor de mens die eigenlijk niet kon lezen, maar toch mee wilde doen met de slimme mensen. Een soort verlengstuk van de Story en de Privé. Ja echt. Zulke beschamende gedachtes heb ik van tijd tot tijd.
Mijn eerste chicklit
Maar toch, nadat ik mezelf toestemming had gegeven om ook fictieboeken te lezen, omdat je daar toch ook wel dingen uit leert, besloot ik zelfs eens een poging te doen om een chicklit te lezen van Jill Mansell. En ik vond hem zo grappig! En ik werd er blij van! Ik was meteen om.
Helemaal nu ik qua persoonlijke onwikkeling zit in de fase van: “Lief zijn voor jezelf, het leven niet te serieus nemen en gewoon genieten“, is de chicklit helemaal welkom. Ik denk namelijk dat je ook daar wel dingen belangrijke ‘levenslessen’ van kunt leren. Dit bijvoorbeeld:
- Onhandigheid is charmant (mannen vinden het zelfs woest aantrekkelijk)
- Je hebt niet veel mensen nodig (drie gezinnen en je ‘dorp’ is compleet)
- Uiteindelijk komt alles weer op z’n pootjes terecht (met name dat ‘uiteindelijk’, want niets gaan vanzelf)
- Ik wil naar de Cotswalds emigreren (en via de pub alle gezellige, knusse dorpelingen leren kennen).
Ik vind het heerlijk om even te ontspannen en alles niet te serieus te nemen. Uiteindelijk is dat belangrijker om te leren dan hoe je een moord op moet lossen (thriller) of hoe je je eigen gedachtewereld zo ingewikkeld mogelijk maakt (literatuur). Het maakt het leven net wat luchtiger en ik krijg een glimlach om mijn mond als ik aan die leuke karakters denk. Love it!
Overigens lijkt het nu wel of ik een chicklit pro ben, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik alleen nog maar boeken van Jill Mansel heb gelezen, omdat ik weet dat ik die leuk vind. En ze heeft er zo’n 300 geschreven geloof ik, dus voorlopig ben ik nog wel even voorzien. Of misschien hebben jullie nog tips?
Nee, echte chicklit is aan mij niet besteed. Ik heb wel een periode gehad dat ik van die wegwerp-romannetjes las, maar daarbij was het heel duidelijk dat het een lekker flutverhaaltje was (maar vaak wel opvallend goed geschreven, eerlijk gezegd). Chicklit zoals Bridget Jones is echt niet aan mij besteed. Gek genoeg. Veel van mijn wegwerp-romannetjes waren ook nog eens historisch gesitueerd, en hoe beter de schrijfster (ja, dat dan wel, weinig mannen…) onderzoek had gedaan naar de periode waar ze over schreef, hoe leuker.
Ik denk dat ik te weinig gemeen heb met hedendaagse chicklit-heldinnen. Ik ben niet op zoek naar een partner, heb geen kinderwens en wil ook niet verhuizen naar de Cotswalds, Moors of London. Gezellige pubs met locals zijn in mijn ervaring lang niet altijd gezellig voor niet-locals. Zeker nu niet.
Ik vind chicklits naast thrillers de leukste boeken die er zijn! Ik heb dan ook 8 verhuisdozen vol met boeken… belachelijk eigenlijk haha. Ik ben nu bezig in een thriller maar mijn volgende boek wordt zeker weer een chicklit. De boeken van Lisette Jonkman, Chantal van Gastel en Astrid Harrewijn vind ik altijd erg leuk. O en Sophie Kinsella natuurlijk. Alhoewel ik met haar laatste boek niet echt iets kon.. het trok me niet ofzo.
Dank je voor de tips qua auteurs! Ik wissel de chicklits ook af met thrillers. Ben nu m’n eerste Suzanne Vermeer aan het luisteren 🙂