Ik ben best onhandig. Als kind zat ik regelmatig voor hechtingen bij de dokter en ik zou nooit van m’n leven duur servies kopen, want dat lijkt me dus erg euh… onhandig. Maar eigenlijk vind ik mijn onhandigheid best charmant.
Als iemand tegen mij zegt: ‘Ga eens wat sneller’, dan zegt hij eigenlijk: ‘maak vooral heel veel stuk’. Want zodra mijn tempo versneld, komt mijn motoriek in de knoop. Vandaar dus dat ik altijd zo traag ben, het is niet omdat ik lui ben… 😉
Als kind vind je dat gênant en irritant. Omdat het leven nu eenmaal makkelijker is als je zo weinig mogelijk opvalt. En vallende kopjes maken herrie en als je languit op je smoel op straat valt, dan zien mensen dat. En als volwassene is dat laatste misschien nog wel erger, omdat er dan ook nog een kind achterop zit (Anna weet niets meer van voor haar derde jaar en toch weet ze wel dat we een keer samen met de fiets zijn gekukeld).
Maar inmiddels moet ik eerlijk zeggen, vind ik het niet meer erg. Ik vind het dus wel charmant zelfs. Zoals iedereen het ook charmant vindt bij Bridget Jones en Georgina Verbaan. En die dames uit de chicklits. Oh, ik lijk toch zoveel liever op hen, dan op die stijve dames die alles in de pas doen. Nee, onhandigheid is – inmiddels – iets om trots op te zijn.
Onhandigheid in zaken
Maar onhandigheid blijft natuurlijk soms lastig, helemaal als het gaat over werk. Soms wauwel ik nogal. Ook spraaktechnisch ben ik namelijk soms wat onhandig (vandaar dat ik liever schrijf, dan kan ik m’n zinnen nog een keer nalezen en de woorden opnieuw rangschikken). Zo wil ik nog wel eens iemand beledigen en heb ik zo vaak dat ik echt niet op een woord kom (gewoon simpele woorden zelfs). Sinds ik echter wat meer aan de telefoon hang met wildvreemde mensen (voor Historiek) heb ik ontdekt dat ook dat uiteindelijk best charmant is. Zolang ik maar een beetje duidelijk kan uitleggen waarvoor ik bel. En zó onhandig ben ik ook weer niet.
Maar ik vind het zelf ook erg prettig om wat minder perfecte mensen aan de lijn te hebben. Mensen die ‘goedemorgen’ zeggen als het al middag is. Mensen wiens computer niet goed werkt en maar blijven doorratelen: ‘Eén moment nog, het gaat hier een beetje traag’. Mensen die gênante versprekingen doen. Dat zijn vaak de leukste gesprekken.
Onhandigheid breekt namelijk het ijs. Onhandigheid laat de boog ontspannen en zorgt ervoor dat alle betrokken weten: ‘we zijn niet de enige stumpers hier’.
Onhandigheid is een gave.
Ja. Ik herken alles wat je schrijft. Hoe vaak ik al niet ergens over ben gestruikeld, dingen per ongeluk kapot heb gemaakt of rare versprekingen heb gedaan…En het ‘ergste’ is dat mijn dochter het geërfd heeft. Mijn man (ongeveer de handigste persoon op aarde) heeft het soms echt zwaar met ons.
Haha, mijn dochter heeft het niet geërfd en die heeft er vooral last van. “Mama je doet me de hele tijd pijn, ik haat je!” (als ik weer eens op haar voet ben gaan staan of per ongeluk mijn arm tegen haar hoofd zwaaide).
Yes, een artikel naar mijn hart! Ik ben ook heel onhandig en herken, naast heel wat klunzige acties die ik bijna dagelijks bega, ook het niet op een woord kunnen komen. Ik zeg weleens dingen waarvan ik later denk “Oké, wat zei ik nou?!”. Blijken er wat woorden door elkaar te zijn gehusseld, haha. Maar je hebt helemaal gelijk dat onhandigheid ook zo zijn charme heeft. Ik heb geleerd dat de truc is om er zelf ook om te lachen of een grappige opmerking over te maken. Dan ligt de nadruk er al een stuk minder op 😉 Toevallig was ik gisteren een artikel aan het schrijven met 10 bloopers die ik al héél vaak heb begaan. Al had ik er gerust een dubbel zo lang lijstje van kunnen maken, haha.
Haha, ja dat soort onhandigheden lees ik ook altijd graag bij jou en die vind ik héél charmant 🙂 (En volgens mijn chicklits vinden mannen het ook erg charmant, dus dan hoef je ook niet meer te speeddaten) 😉
Haha, leuk artikel. Nee, ik ben niet onhandig, in alle eerlijkheid. Máár… sinds mijn tweede zwangerschap ben ik wel vergeetachtig. Verschrikkelijk vind ik dat. Ik vergeet gewoon waar ik iets heb een kwartiertje geleden neergelegd. Ik vind het verschrikkelijk irritant en dus ook mega onhandig. Of ik ga de deur uit met een incomplete luiertas. Dat valt wel in de categorie onhandig, als je het zo bekijkt. Ik ben altijd iemand geweest die heel adrem is en alert. En ik had een mega goed geheugen. Dus hier heb ik echt moeite mee. Motoriek ben ik juist erg fijntjes.
Haha, ik ben én onhandig én vergeetachtig. En dat laatste is inderdaad ook vreselijk onhandig. Ik hoop dat je geheugen weer een beetje beter wordt. Maar volgens mij gaat je geheugen sowieso achteruit als je ouder wordt… als je kijkt wat voor details kinderen allemaal kunnen onthouden.