Ergens in je leven komt het moment dat je je realiseert dat je ouders geen superhelden zijn en dat ‘volwassenen’ toch maar wat aanklooien. Toch blijft de mythe lastig te doorbreken.
Heel diep van binnen denk dat er ooit een moment komt dat ik alles snap en goed doe. Het is een soort mythe die zich in mijn hoofd heeft genesteld en die ik er maar niet uit krijg. Hoewel ik echt wel beter weet. Het hoogst haalbare in het leven is – denk ik – dat we ons er niet meer druk om maken dat we maar wat aanklooien. Dat we het accepteren en er om moeten lachen.
Maar in de praktijk is dat best lastig. Helemaal omdat andere mensen al die dingen waar ik mee worstel wél blijken te kunnen. Sociale dingen bijvoorbeeld. Of mensen met een grote intelligentie en analytisch vermogen, geboren leiders. Allemaal dingen die ik niet kan. Wat ik vaak vergeet is dat er ook bij die mensen 101 aspecten in hun leven zijn waar zij ook maar wat mee aanklooien.
We hoeven niet alles te kunnen. We moeten er alleen op vertrouwen dat we een aantal dingen kunnen en de andere eigenschappen accepteren. We moeten erom kunnen lachen als we weer eens de was in de verkeerde kast leggen (oh, was je die kwijt?) en mensen tegenkomen die we met alle wil van de wereld niet herkennen.
Wie het ook is, die klooit ook maar wat aan 😉
