Hoewel ik vol zit met leuke herinneringen van mijn jeugd, zijn er toch ook veel vervaagd die weer boven drijven als bijvoorbeeld je dochter voor haar verjaardag een map krijgt met briefpapier. Brieven. Mijn hemel, wat heb ík veel brieven geschreven vroeger!
Ik herinner me nog dat ik verhalen verzon en daarom van schrijven hield, maar ik hield geen dagboek bij. Of nou ja, eigenlijk dus wel, alleen verdwenen die verhalen in enveloppen en gingen ze naar mensen. Heel veel verschillende mensen.
Familie | Ik schreef brieven aan mijn moeder, aan mijn oma, aan mijn oudtante met polio. Maar ook aan mijn nichtje die zes jaar ouder was en op wiens handschrift ik verliefd was. En die mij ‘grote’ kinderen dingen vertelde.
Penvriend(inn)en | Ik schreef met penvriendinnen die ik had leren kennen via een oproepje in de Tina of de Fancy of iemand die ik op vakantie had ontmoet. Het briefpapier dat Anna kreeg, deed me denken aan zo’n oproepje, waar ik dan zo’n twintig reacties op kreeg met allemaal verschillende soorten briefpapier. Uiteindelijk koos ik – volgens mij – degene met het mooiste handschrift. Bij een meisje uit Rotterdam ging ik zelfs nog een keer op bezoek. Later mailde ik met een Spaanse jongen die me zijn eigen gecomponeerde muziek toe stuurde en uiteindelijk naar zijn grote liefde in Zweden emigreerde (hij had een hekel aan warmte) en een nuchtere jongen uit Heerlen die me hielp als ik computerproblemen had.
Vriendin | Ik schreef brieven aan mijn vriendin die ver weg woonde. Grappige brieven waar we soms dagen (of langer) mee bezig waren en die minstens zes kantjes waren. Toen ik ouder werd schreef ik ze in de klas van de middelbare school en schreven er zelfs klasgenoten mee. We maakten er tekeningen op en schreven hele puberverhalen. Hilarisch.
En hoewel ik nog steeds graag mail (maar niet zo heel veel meer doe), zijn de brieven eigenlijk helemaal gestopt. Waarschijnlijk ook deels omdat ik nu blog en minder tijd heb. En de tijd gewoon veranderd is. Ik kan nu via mijn blog mijn verhaal nog steeds kwijt bij veel meer mensen. Maar het is toch een stuk minder intiem dan een brief. Je kunt maar een klein deel delen.
Nieuwe generatie
“Wat schreef je dan allemaal”, vroeg Anna voordat ze begon met de brieven aan haar lange lijst van geadresseerden (allemaal in het dorp, zodat ze ze zelf kan posten). Ik vertelde dat ik soms reageerde op hun brieven of dat ik vertelde wat ik allemaal had gedaan. Dus dit werden die van haar:
Je bent heel erg lief.
En ik ben gisteren
bij het strand geweest.
Anna.
En ik? Ik vind het zo schattig en raak zo geïnspireerd dat ik me meteen heb ik aangemeld bij een facebookgroep voor penvriendinnen.
Wat heb ik vroeger toch ongeloooooflijk veel brieven geschreven, haha! En de dingen – en bekende jongens – waardoor ik in m’n tienerjaren geobsedeerd was! M’n pennenvriendinnen hebben het geweten. :’D
Haha, doet me ineens weer hier aan denken. Met één vriendin had ik een schriftje waar we om beurten brieven naar elkaar in schreven en zij was helemaal fan van Dani (van Ajax) en ik was voor PSV, dus zij kalkte het schrift vol met hem en ik kraste het weer door en verving het door iemand anders (weet niet meer wie overigens).
Brieven schrijven is inderdaad heel leuk. Ik heb vroeger wel een briefwisseling gehad met een dochter van kennissen. Dat werden hele leuke brieven, die voornamelijk ook nog eens versierd werden. Van de enveloppen maakten we echte kunstwerkjes. En een jaar of wat terug heb ik nog eens een poging ondernomen om te pennen, maar eerlijk gezegd heb ik er de tijd en energie niet meer voor.
Wie weet dat er voor jou, en Anna, toch een leuke briefwisseling uitkomt!