Meteen naar de inhoud

Waarom ik stopte met het schrijven van mijn roman

Bron: pixabay / rawpixel

Ergens begin dit jaar besloot ik om te stoppen met het schrijven van mijn roman. Er waren een aantal redenen waardoor ik me er niet meer toe kon zetten en het nut niet meer zag. Ik denk dat het een goede keuze was.

Lees ook: Ik schrijf een boek

Het ging tamelijk onopgemerkt, ik stopte met schrijven en met dingen delen erover en niemand vroeg er meer naar. Misschien dachten ze: daar heb je weer zo’n wannabe schrijver die binnen twee jaar opgeeft. Nou, dat laatste niet, want ik was al tweeeneenhalf jaar bezig. Dat eerste, zeker. Wat ik vooral dacht: waarom? Waarom moeten mensen dit verhaal lezen? En waarom moet ik hier zoveel uren in stoppen totdat het goed genoeg is? Het vuurtje was gedoofd en eigenlijk wist ik prima waarom. Het begon eigenlijk nadat de eerste versie af was, maar het verhaal nog lang niet compleet was. Dit waren de redenen waarom ik stopte met schrijven.

Waarom ik stopte met het schrijven van mijn roman

Het verhaal was te vol
Na het schrijven van de eerste versie was mijn verhaal te vol. Er zaten teveel verhaallijnen in die niet per se bijdroegen aan het verhaal. Dus schrapte ik een stuk of vier personages die ik zou bewaren voor een ‘andere’ roman. Samen met deze mensen haalde ik ook ongeveer alle humor uit mijn verhaal.

Het genre klopte niet meer na het herschrijven
Ik wilde een roman schrijven. Misschien geen literatuur, maar ook geen chicklit waarvan je er drie per jaar kunt schrijven. Ik wilde een inhoudelijk sterk verhaal schrijven waar mensen over zouden nadenken. Dat was het niet. Vooral niet nadat ik een aantal verhaallijnen had geschrapt. Het was meer een tamelijk humorloze chicklit (en humor is nou juist de kracht van chicklit). Het was oppervlakkig. Eerst was het teveel en nu was het te weinig.

Het werd eendimensionaal
Tijdens mijn tweede ronde introduceerde ik een nieuw karakter waar zowel Yuri als ik erg fan van werden. Maar daardoor viel het originele verhaal eigenlijk een beetje weg en werd zelfs het thema anders. Maar hoe leuk het karakter ook was, hij was niet het verhaal dat ik wilde schrijven. Hierbij begon ik voor het eerst te denken: waarom?

Ik ben een te ongeduldige schrijver
En met de derde versie sloeg de twijfel toe. Ik dacht: misschien moeten ik gewoon verder gaan bij de eerste versie en die gaan polijsten. Maar dat is dus niet zo mijn ding. Als het gaat om kleine aanpassingen en gedetailleerde schrijftechnieken heb ik daar gewoon het geduld niet voor. Het is net als met verven, ik vind het geen probleem om lange halen over de muur te halen, maar met een klein kwastje langs de plinten daar heb ik geen geduld voor. Om diezelfde reden blijft zeventig procent van mijn creatieve knustselideën onuitgevoerd en bij die dertig procent die ik wel doe heb ik de helft van de tijd spijt dat ik er aan ben begonnen.

Dit is niet mijn grootste passie
Door het schrijven van mijn roman kwam ik ook in contact met andere schrijvers en algauw viel me op hoeveel groter hun passie was dan die van mij. Ik had geen zin om heel veel tijd te steken in een cursus, ik zou mijn werk er nooit voor opzeggen en hoef niet per se bij een club met andere schrijvers. Ik vind het leuk om te zien hoe gepassioneerd andere schrijvers zijn, maar niet meer dan bij mensen die heel secuur dominosteentjes achter elkaar zetten. Ik hou gewoon van gepassioneerde mensen.

Ik mistte mijn ‘waarom’
Toen ik de roman bedacht, had ik een duidelijk waarom. Het ging namelijk over iemand die een gezin had en daarna geen gezin meer had en hoe je dan een ’tweede kans’ krijgt op een gezin met daarbij de optie om alles anders te doen dan de eerste keer. Dit leek me voor moeders interessant om te lezen, want hierdoor konden zij ook anders kijken naar hun rol binnen het gezin. Omdat het verhaal echter niet genoeg diepgang had en ik ook niet wist hoe ik dat erin zou krijgen, werd het een ‘gewoon vermakelijk’ boek. En daarvan zijn er al zoveel.

Mijn tijd kon beter besteed worden
Ik schreef elke week op twee avonden, mijn schrijfavonden. Ook probeerde ik in het weekend flink wat tijd te besteden aan het schrijven. Dat zijn toch heel wat uren waarop ik voor mijn gevoel weinig van nut was voor de wereld om mijn heen. Ik begon de uren te vullen met het schrijven van blogs en realiseerde me dat ik deze meteen online kon zetten en misschien mensen kon inspireren. Was dat niet beter besteed? Daarnaast kreeg ik meer te doen bij mijn vrijwilligerswerk bij (speeltuin) de Kanovijver waar ik me ging inzetten voor het marketingteam. Hierdoor kan ik een geweldige speeltuin (dat al bijna negentig jaar bestaat!) beter op de kaart zetten en kinderen een mooie tijd geven. Ook schreef ik me in bij een politieke partij, die ik al heb kunnen helpen op het gebied van communicatie, waardoor ik een kleine schakel ben naar meer vertrouwen van de burger in de politiek. Kortom, was het schrijven van de roman mijn tijd wel waard? Ik vond van niet.

Is het schrijven nu definitief voorbij?

Schrijven doe ik nog steeds veel! Ik ben momenteel weer druk bezig met een nieuwe familiegeschiedenis, ik schrijf artikelen voor Historiek, blog hier, schrijf interviews voor De Kanovijver en sinds kort ben ik gastblogger bij de website Goed Eten, Gezond Leven.

Maar wat me vooral is opgevallen: ik hou van vertellen en niet per se van grammatica en stijl. Ik vond Nederlands vroeger ook een heel saai vak.

Ik heb nog wel een ander verhaal in mijn hoofd, waarbij de ‘why’ een stuk duidelijk is, misschien ga ik daar nog een keer mee aan de slag. Of misschien had ik eerder gelijk, toen ik dacht:

ach, als ik oud ben en geen ambitie meer
heb op persoonlijk vlak, dán ga ik schrijven

Lees alle artikelen over mijn roman

2 reacties op “Waarom ik stopte met het schrijven van mijn roman”

  1. Herkenbaar. Maar ik blijf nog even bij mijn romanproject. Gewoon omdat ik een wereld maken, een verhaal ervan schrijven etc. te leuk vind. En ja… is het nuttig? Vermoedelijk voor mij en de wereld draait ook zonder wel door. Maar wat is wel nuttig en wat niet. Blij dat je blijft schrijven. Succes!

    1. Moeten dingen per se nuttig zijn? Da’s altijd een goede vraag ;-). Kan me voorstellen dat het op termijn minder belangrijk wordt, maar nu vind ik het ook nog erg leuk om ‘nuttig’ te zijn 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *