Meteen naar de inhoud

NaNoWriMo 2022 – mijn ervaring

Onze achtertuin

Ik schrijf weer. Omdat het mag en omdat ik het leuk vind, niet omdat het moet. Hoe anders was dat in november, toen ik meedeed aan de internationele schrijfactie National Novel Writing Month (NaNoWriMo). De opdracht: 50.000 woorden schrijven in één maand! Dit is hoe het ging.

Voor wie geen idee heeft hoeveel 50.000 woorden zijn, dat zijn ongeveer 87 A4’tjes en duurt (in mijn geval) zo’n 28 uur (in 1 maand!). Een roman heeft tussen de 70.000 en 90.000 woorden, dus dan ben je na NaNoWriMo al een heel eind. Maar goed, het is dus geen kattenpis en nogal een tijdsinvestering. Toch zijn er veel mensen die het jaarlijks doen. Oh en ik heb de 50.000 woorden natuurlijk ook gehaald! (Bij voorbaat dank voor het welverdiende applaus).

Mijn jeugdjaren

Maar goed, ik schreef dus geen roman, want daar ben ik een tijdje terug mee gestopt. Ik heb deze challenge gebruikt om het verhaal van mijn jeugd te beschrijven. Althans, ik weet nu pas dat na 50.000 woorden alleen mijn jeugd nog maar is beschreven. De reden dat ik hierover ging schrijven is persoonlijke ontwikkeling. Het lijkt me goed voor je zelfkennis, omdat je hierdoor beter begrijpt waarom je bepaalde dingen denkt of doet. Maar ik ben van nature niet echt iemand die veel terugkijkt. Ik leef liever in het heden met een positieve blik naar de toekomst. Daarom leek deze maand me ideaal, zodat ik me één maand kon onderdompelen in mijn verleden en daarna snel weer terug kon naar het heden.

Luisteren naar m’n radiootje in onze woonkamer

What happened?

En nu zijn jullie natuurlijk reuze-benieuwd hoe ik na al die jaren terugkijk op mijn jeugd en of er nog bijzondere dingen aan het licht zijn gekomen. Nou, feitelijk gezien liep mijn jeugd (zoals bij de meesten) niet helemaal vlekkeloos, maar als kind weet je niet beter en ik nam dingen gewoon aan en genoot ondertussen van alles. Dingen die gebeurden, daar stond ik niet heel erg bij stil en ik speelde gewoon graag met anderen of ik vermaakte mezelf. Het is toch heerlijk om als volwassene terug te kijken naar de tijd waarin je nog geen verantwoordelijkheid hebt. Dit zijn een aantal inzichten die ik opdeed…

…ik was als kind veel positiever ingesteld dan ik dacht (de puberteit vertekent dat een beetje)…
…ik vond mijn eigen gezinnen vaak leuker dan die van vriendinnen…
…dat mijn ouders op twee plaatsen woonden zag ik toch vooral als bonus…
…rond mijn veertiende zorgde de Wet van Murphy dat op alle vlakken dingen misgingen…
…uiteindelijk leidde dit ook weer tot hele mooie dingen…
…ik was snel en veel verliefd…
…en altijd op hele lieve jongens…
…die ik soms behoorlijk rot behandelde…
…ik was sowieso niet altijd aardig tegen mensen die ik niet goed begreep…
…ik heb ontzettend genoten van mijn uitgaansjaren met heel veel leuke mensen (die goede ouwe tijd waarin je nog bier mocht drinken op je zestiende)…
…ik ben uiteindelijk in de kern nog steeds het vrolijke en huppelende meisje van vroeger.

Dus, dat is toch mooi. Overigens is het wel zo dat je natuurlijk gekleurd terugkijkt en ik nu ook gewoon in een blije en dankbare levensfase zit. Als ik rond mijn twintigste had teruggekeken was ik misschien tot een andere conclusie gekomen. Misschien moet ik mijn jeugdjaren over twintig jaar nog eens opschrijven.

En hoe ging het, zóveel schrijven?

Maar hoe was het nou om zoveel woorden te schrijven in een maand? Nou, eerlijk gezegd… een uitputting. Ik had elke dag een uur gereserveerd vóór het avondeten. Meestal heb ik in die tijd niets in de agenda, dus dat leek me praktisch. Ik kwam er echter al gauw achter dat ik die tijd dus altijd wel nuttig besteed met opruimen, kleine dingen voor werk afmaken of even ontspannen tussen werkzaamheden door. En deze momentjes mistte ik nu heel erg.

Ook had ik niet zo gerekend op de dagen dat dingen anders lopen, zoals met verjaardagen of bezoek. Als je dan een dag of twee, drie mist, loop je meteen drie uur achter. En oh ja, het WK begon ook nog en ik hou ervan om daar naar te kijken (helemaal in groepsfase). Ik heb meerdere keren gedacht aan opgeven, maar dan zei ik tegen mezelf: ‘als ik opgeef is de opoffering tot nu toe voor niks geweest’ (en dan moet ik nóg langer bezig met m’n verleden). En toen ik er echt helemaal klaar mee was en flink achterliep, hoefde ik nog maar een week en was ik er voor mijn gevoel dus bijna. En dus typte ik af en toe een avondje stevig door en kreeg ik de woorden op tijd af.

Volgend jaar weer?

Ik ben niet direct heel enthousiast, maar sluit het ook niet uit. Er is dan in ieder geval geen WK en ik maakt dan gewoon ook geen sociale afspraken. En misschien dat ik zelfs nog wel eens aan een roman begin. Want om eerlijk te zijn ben ik in mijn leven wel erg bijzondere mensen tegengekomen, die niet misstaan in een mooie roman. Dus wie weet. 😉

Heb jij wel eens 50.000 woorden geschreven?

1 reactie op “NaNoWriMo 2022 – mijn ervaring”

  1. Leuk Lilian! Vorige maand zag ik dat je ging meedoen. Het leek me ook leuk om mee te doen en heb me aangemeld voor NaNoWriMo. Achteraf had ik andere, belangrijkere dingen te doen, dus schrijven doe ik pas nu in deze maand december. Die NaNoWriMo is ook meer een persoonlijk uitdaging, dus niet zo erg, vind ik. Ik was al langer van plan om mijn autobiografie te schrijven. Zoals je waarschijnlijk wel weet ben ik dyslectisch en ik vind dat dat niet in de weg hoeft te staan. Ik denk zelfs dat dit mijn kracht is. Als je mijn vorderingen wilt volgen, kan dat op mijn website. Want dit is niet het enige wat ik wil schrijven. Succes met het schrijven van het verdere verloop van je verhaal! Knap van je voor het bereiken van finish, de 50.000 woorden! Groeten daar, Dirk Jan Buter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *