Het gebeurt bijna dagelijks dat ik mijn vriend ergens in huis tref (we werken beide thuis) en hij zich afvraagt: “Huh, jij zou toch dit of dat doen?” Of dochterlief moppert: “We gingen toch weg?”
Dat was inderdaad de bedoeling ja. Helaas ligt ons huis vol met afleidingen, geheugensteuntjes en andere spannende dingen die nogal eens roet in het eten gooien. Waarom het soms een half uur duurt voordat ik bijvoorbeeld een was in de machine heb gestopt? Of de stofzuiger heb gepakt? Ik zal het proberen uit te leggen:
Hindernis 1: de route
Het gebeurt nooit dat ik iets wil doen en dat ik er dan naast sta. Zelfs voor iets simpels als wassen moet ik – ondanks dat ik er vaak aan denk als ik er naast sta – nog een route lopen, namelijk naar de wasmand. De stofzuiger is helemaal een eind, want die staat boven. En meestal denk ik er aan in de woonkamer.
00:00 Dan moet ik dus eerst de kamer uit. Vaak zie ik dan echter wat spullen liggen die naar de keuken moeten en die neem ik dan gelijk even mee. Dan ben in de keuken, zie ik daar nog spullen die naar de kelder moeten. Neem ik gelijk even mee (de kelder zit onder de gang, dus richting de stofzuiger).
00:02 Beneden zie ik dat ik nog iets moet kopen. Schrijf ik meteen even op als ik boven ben. Dan ben ik dus weer in de woonkamer, zie ik weer troep en neem ik dat wéér mee naar de keuken. Dan zie ik nog oud papier liggen en bedenk ik me dat er boven ook nog oud papier ligt.
00:03 Dus ik loop naar boven (inderdaad, langs de stofzuiger) en neem oud papier mee. Ondertussen valt me op dat er nog een raam openstaat die dicht moet, en er nog een wasje en een knuffel ligt. Neem ik meteen even mee.
00:04 Dan moet ik naar de wc.
00:06 Tijdens het handen wassen in de keuken, zie ik de oud papier weer liggen en denk ik: ‘Shit, waar heb ik dat ook alweer neergelegd?’ Dus ik weer naar boven. Alle kamers doorzoeken en ja hoor, daar ligt het. Naast de stofzuiger. Maar ik kan niet alles tegelijkertijd meenemen, dus ik ren weer de trap af met alleen het papier.
Hindernis 2: de afleidende gedachte
00:08 De trap aflopend staat de wc-deur nog open en daar komt de eerste pop-up gedachte: Wat had ik ook alweer voor leuke ideeën voor de wc? Ik ga even mijn gedachten bij langs en loop snel naar de woonkamer om alles op te schrijven zodat ik het niet meer vergeet. Oh wacht, eerst even naar de keuken om het oud papier te verzamelen en dit dan in de schuur te leggen. En weer terug naar de woonkamer.
00:11 Tijdens het ordenen en opschrijven van mijn ideeën moet ik ineens denken aan het verjaardagsfeest van afgelopen zaterdag, want daar hadden ze ook iets leuks op de wc. En de hele verjaardag komt in gedachten weer langs…
00:15 Ondertussen hoor ik ergens een deuntje. Hé, waar doet dat deuntje me ook alweer aan denken. Oh ja, aan dat feestje tig jaar geleden. Oh ja, dat was leuk. Hoe zijn het inmiddels met die en die zijn? Oh ja, die was echt een loser. Ik hoorde later nog verhalen over hem… en bla bla bla…
00:18 Oh jee, m’n dochter heeft geen drinken meer! Even snel wat inschenken. Oh shit, de kraan stond nog op warm en vriendlief staat te douchen.
00:20 Wat was ik ook alweer aan het doen? Oh ja, ik zou gaan stofzuigen!
Hindernis 3: andere mensen
00:21 En nét als ik twee treden op de trap heb gezet… “Mama!” Ja hoor, dochterlief heeft me nodig voor een plasje, een ziek popje, een snotje, een sok die niet goed zit…
00:25 Als dochterlief weer rustig aan het spelen is en ik voorzichtig de trap op sluip, gaat daar een douchedeur open… “Lekker is dat, je wist toch dat ik aan het douchen was? Wist je trouwens dat…”
00:29 Ik pak de stofzuiger, neem hem mee naar beneden en sta helemaal klaar om de woonkamer eens flink onder handen te gaan nemen. Ik open de deur van de woonkamer…
…en je raadt het al: dochterlief is hier net een half uur zonder supervisie aan het spelen geweest.
Het is eén grote teringzooi…
Lees ook: Later… als ik tijd heb
…en: Afleiding vind je tóch wel
