Ik denk dat ik in zijn algemeen best een goede moeder ben, maar op één vlak voelde ik me al jaren een falende moeder: Anna had namelijk nog nooit een eigen foto-album. En dus besloot ik voor haar twaalfde verjaardag, het einde van een (basisschool-) tijdperk alsnog eentje voor haar te maken, Geen easy albelli, maar een creatief scrapbook.
Ikzelf heb prachtige foto-albums, met teksten erbij waar m’n moeder opschreef wat ik had gedaan, welke nieuwe woordjes ik had geleerd, wat ik had gekregen voor m’n verjaardag. De lat lag altijd al hoog, laten we maar zeggen.
De tijden zijn nu echter anders, met zoveel foto’s is het (voor mij) een lijdensweg om al die door te gaan pluizen en keuzes te maken. Om foto’s te weigeren, want ze staat toch overal zo schattig op! Dus stelde ik het uit en hoe langer je wacht, hoe groter het project wordt. Van een molshoop wordt het een Mount Everest.
Gelukkig heb ik sinds anderhalf jaar een accountability partner, waardoor ik een behoorlijke bergbeklimmer ben geworden. En dus was mijn ‘secret project’ van de eerste vijf maanden van 2023: het maken van een scrapbook voor Anna. Je raadt het misschien al, ik begon pas drie weken voor haar verjaardag. Zo gaan die dingen.
Maar goed, de eerste stap was een flinke shift in onze enorme fotovoorraad. Ik besloot al snel; het wordt een album op thema i.p.v. chronologisch. Alleen de eerste vier pagina’s zijn lukrake 0 tot 3 jaar foto’s en de rest heeft een thema. En dus deelde ik de allermooiste foto’s in op thema’s als ‘gek kind’, ‘fashionista’, ‘Anna en de dieren’, ‘leed’ (van kammen vast in het haar, tot getrokken tanden). Ook verzamelde ik alle foto’s van iedereen die haar heeft vastgehouden als baby (en dat zijn er veel!), die ik in een los envelopje tussen de pagina’s had gedaan (want die vrijheid heb je met een scrapbook). ‘Ja, deze mensen zijn al dood, maar ze hebben je toch ook vastgehad’.
Loslaten
Maar goed, die allermooiste foto’s uitzoeken is dus een behoorlijke opgave, want ze zijn allemaal prachtig! Gelukkig weet ik dat ze al die foto’s alsnog een keer kan bekijken op de computer, ze zijn niet voorgoed weg. Dit hield mij op de been tijdens deze ‘slachting’. Uiteindelijk had ik in alle thema’s veel te veel foto’s en begon de strengere selectie, welke moesten worden afgedrukt? En toen ik eindelijk de selectie klaar had, kwam de echte opgave. In welk formaat print je de foto’s uit, wat doe je met de foto’s die niet heel scherp zijn en moeten er nog effectjes op? Mijn hart zegt: ‘Mooi groot, ze moeten allemaal scherp en elke pagina moet een eigen filter’. Mijn verstand besloot: ‘Doe maar lekker klein, zo vallen de onscherpe foto’s ook minder op en graag zoveel mogelijk foto’s per minuut klaarmaken voor print, dus geen tijd voor tierelantijntjes.’ Dat laatste was natuurlijk ook ingegeven door het feit dat ik nog maar drie weken had, maar ik bedacht me al snel dat dat eigenlijk een zegen was, anders was het echt een enorm project geworden met burn-out tot gevolg.
Dus ik realiseerde me: ik begin niet altijd overal laat mee omdat ik lui ben of dingen uitstel. Ik begin overal laat mee, omdat ik anders véél te veel tijd besteed aan de details. Ik moet gewoon altijd zorgen dat ik geen tíjd heb voor de details.
Dus zaten alle gaten niet precies goed (het is een multomap), waren niet alle foto’s scherp en werden sommige pagina’s mooier dan anders.
Nog meer loslaten
Ik gaf Anna het scrapbook op haar verjaardag (eind mei) met het idee, als ze wil kunnen er nog wat pagina’s bij, maar bij het begin van het nieuwe schooljaar moet hij écht af zijn. Anders blijf je bezig. En dus besloten we welke pagina’s er nog bij moesten en gingen we samen aan de slag. Met het verschil dat Anna nu de selectie deed van de foto’s (het is immers háár boek). En oh jee, dit was nog pijnlijker voor mijn perfectionistische kant, hóe kan ze die leuke foto’s níet kiezen!? Maar goed, ook hier was het weer loslaten. Wat is belangrijker, dat het perfect is of dat Anna een boek heeft waar ze blij mee is?
En eerlijk is eerlijk, door de details los te laten, door het niet te groot te maken (qua tijd) en door een deel te delegeren werd het – ondanks de tientallen ‘foutjes’ -uiteindelijk een mooi, behapbaar project en een mooi herinneringsboek voor Anna.
En het feit is ook, mét details en zónder ‘foutjes’ was het boek nooit afgekomen.
Heb jij een foto-album (voor je kind(eren))?
Het schrijven van mijn autobiografie
Wie (brieven) schrijft, die blijft