Na een week weg en een paar afleveringen Floortje weet ik het weer zeker; die social media moeten eruit en ik moet me focussen op die paar mensen die écht belangrijk zijn.
Ik vind het soms namelijk best een last: social media. Die honderden mensen waar je ‘iets van moet vinden’ met duizend-en-één meningen waar je eigenlijk óók ‘iets van moet vinden’. Ik maak me soms druk over mensen die ik praktisch niet ken.
En dan heb je ook nog de mensen die je wel goed kent en die via sociale media een kant van zichzelf etaleren die je normaal (gelukkig) nooit van ze ziet; hun geklaag en hun gebrek aan nuance. Deze mensen floreren namelijk op social media en steken iedereen aan.
Naast klagende mensen, die je vooral op Twitter tegenkomt, heb je op Facebook vooral heel veel mensen met een mening. Dat is op zich niet erg, totdat ze zich gaan beroepen op ‘nieuwsberichten’ van de meest vage sites, waar bij ‘gerelateerde items’ de grootste onzinverhalen staan, maar dat lezen ze dan niet. En dat zijn dus gewoon ontwikkelde mensen. Mensen met wie je het normaal gewoon leuk kunt hebben.
Die notificaties waar ik zo van schrik
Maar het is niet alleen de social media die me soms naar de strot vliegen, ook e-mails, whatsapp-berichten en google hangout wordt me soms wat teveel, omdat het nooit ophoudt en omdat ik altijd bang ben dat het een negatief mailtje is of dat ik iets fout heb gedaan. Dus bezorgt het standaard stress.
Lees ook: Zo verminder je je social media gebruik
Of ik wordt ineens toegevoegd aan een whatsapp-groepje, zodat ik weet dat ik minstens een week in stress zit van al die notificaties, omdat vijftien mensen op verschillende tijdstippen zeggen: “Oh wat een leuk idee, ik doe mee.”
Mijn social media dilemma
Het zou dus voor de hand liggen alle media uit mijn leven te bannen. Maar goed, dan zou het geen dilemma zijn. Want social media zijn ook heel leuk. Ik moet soms keihard lachen om mensen die ik niet eens ken, ik smelt van babyfoto’s, ik krijg honger van heerlijke recepten. Ik denk na door nuttige berichten die mensen plaatsen, ik leef mee, raak geïnspireerd. Ik heb een gezellig conversatie met mensen die ik amper ken, ik moet lachen om mijn vriendin die grappige huiselijke situaties schetst. Ik vind het fantastisch dat ik al mijn achterneefjes en nichtjes kan volgen en om te zien wat voor bijzondere talenten sommige hebben. Ik vind het fijn als ik merk dat iemand die het moeilijk heeft gehad weer opkrabbelt en gelukkig wordt. Dat verkleint mijn angst voor rampspoed.
En er zijn mails waar ik om lach en echt op zit te wachten. Ik vind het sowieso heerlijk dat ik dankzij mail altijd een overzichtje heb van wat ik moet doen en ‘gesprekken’ die ik aan het voeren ben. Ik kan altijd alles teruglezen wat ik heb afgesproken, zodat ik geen fouten maak. En ik vind het leuk om filmpjes heen en weer te sturen via whatsapp.
Een nieuwe soort leegte
En dan heb je dus ook nog een nieuw soort ‘leegte’ sinds het intreden van social media. Dat je na een vakantie thuis komt en er niemand je heeft geappt, geliked, gementioned, gemaild, getweet en gehangout. Dat je enige notificatie die van Buienrader is.
Ik ben bang dat als ik social media schrap, ik op een bepaald moment tot de conclusie kom dat mijn leven eigenlijk heel erg saai is.
Heb jij ook een social media dilemma?
Lees ook: Het ‘lege leven’ zonder social media
…en: Van nieuwsjunkie naar media-luw
