Afgelopen week hield in mijn eerste online presentatie, in het kader van mijn project voor 2020: Leren spreken in het openbaar. Dit was mijn ervaring en de reden dat ik het NOOIT weer doe.
Ik zou eigenlijk in maart een presentatie houden voor een kleine groep lokale ondernemers, dit zou de aftrap worden voor het jaar ‘Spreken in het openbaar’. Omdat dit vanwege corona niet door ging, besloot ik om de presentatie online te houden. En omdat hij toch online was, kon ik me ook specifiek richten op de lezers van MindStones, die door heel Nederland zitten. Dus organiseerde ik een presentatie ‘Plan je week op zondag‘. Deze hield ik dus afgelopen week.
Bekijk de video voor een samenvatting en de tekst hieronder voor het hele verhaal:
De aanloop
Toen ik het idee bedacht, had ik zelfs nog in m’n hoofd dat dit misschien wel makkelijker was dan een gewone presentatie, omdat je ‘veilig’ achter een scherm zit. Dat was al een enorme inschattingsfout. Ook bedacht ik dat hij misschien niet perfect zou gaan, maar dat ik daarna gewoon goed moest oefenen en dat ik sowieso trots zou zijn. Zoals ik na het maken van mijn eerste video voor Instagram stories ook niet helemaal tevreden was, maar ik merkte dat het steeds makkelijker en natuurlijker ging. Inmiddels vind ik filmpjes zelfs leuk om te maken.
De dagen ervoor
De dagen voor de presentatie waren echter slopend… Ik had een datumplanner doorgestuurd aan de 11 aanmeldingen (ik wilde maximaal 8 mensen hebben en hield wat marge), maar kreeg maar twee reacties terug, van de enigen die ik kende. Wat nu als er verder niemand kwam? Dat die anderen zich vrijblijvend hadden aangemeld, zoals ik zelf ook zo vaak doe bij gratis webinars? Ik wilde de presentatie eerst afzeggen, maar besloot toen om mijn trots een beetje in te slikken en twee blog-vriendinnen te vragen om hulp, zodat ik in ieder geval vier kijkers had.
De drie dagen voor de presentatie had ik mijn eerste generale met Yuri en Anna en merkte ik dat het toch héél anders was dan de keer dat ik alleen had geoefend met video. Ik vond het vreselijk. Yuri gaf veel complimenten en goede feedback, dus ik hoopte dat ik hierdoor steeds zekerder zou worden. Dat was gedeeltelijk ook wel zo, maar de dagen waren vooral stressvol, m’n hoofd zat vol, ik had last van m’n ademhaling, ik was angstig, ik had oorpijn (dat bleek verder niks met de presentatie te maken te hebben), buikpijn, was doodmoe en eigenlijk kon ik amper werken. Ik merkte hoeveel impact stress op je lichaam kan hebben en ik keek heel erg uit naar woensdag 20.30 uur, als de presentatie voorbij was. En omdat ik aan niks anders kon denken, probeerde ik echt mindful te zijn en heel bewust m’n mindset te veranderen (het gaat niet om de presentatie, het gaat erom dat je een goed verhaal hebt en dat je wilt dat de kijkers hier iets aan hebben).
En toen was het zover
En toen was het zover, woensdagavond. Het decor achter mij was mooi, ik had me opgemaakt, nette kleren aan, een luchtje op (voor mezelf), twee glazen water die me moesten afleiden van mijn ademhalingproblemen die ik steeds had tijdens de oefening, ik deed vooraf een speciale meditatie-oefening voor dit doel, had geprobeerd me wat te ontspannen, te visualiseren. Ik had een knuffel van Anna gekaapt als stressbal.
Ik had een goed verhaal, denk ik. Dankzij wat feedback van Yuri had ik een goede inleiding, duidelijke ‘hoofdstukken’, persoonlijke verhalen tussendoor een een samenvatting aan het eind. Er was inderdaad geen van de onbekende aanmelders op komen dagen, dus ik zat tussen de mensen die ik kende waarvan ik wist dat die me een goede presentatie gunde. Dat gaf wel rust, maar mijn mentale gezondheid lag na drie dagen al zo op z’n gat dat het toch niet echt goed meer kwam. Ik heb een aantal keren gelachen, dus toen was ik een beetje ontspannen. En ik vond het zo lief hoe mijn kijkers probeerden om me nog iets op m’n gemak te krijgen, vragen te stellen en me daarna te overladen met complimenten. Maar ik was vooral blij toen het voorbij was.
Ik ga dit nooit meer doen
Wat vooral na de presentatie bleef hangen: ik ga dit NOOIT meer doen. Waar ik hoopte dat ik trots zou zijn als het klaar was, bleef ik een beetje een onbestemd gevoel houden. Ik was niet trots, ik schaamde me zelfs een beetje. Waarom had ik niet wat kleinere stapjes genomen? Eerst een live presentatie gedaan? Waarbij je veel makkelijker contact kunt maken met je publiek? Waarom had ik hier niet beter over nagedacht? En advies gevraagd aan mensen die hier ervaring mee hadden opgedaan en me dit ongetwijfeld hadden afgeraden?
Was er dan niks positiefs aan?
- Dat ik veel meer advies moet vragen aan mensen die ervaring hebben met presenteren (dat is ook mijn volgende stap, verschillende mensen interviewen)
- Dat ik meer tijd moet nemen om een presentatie uit te schrijven
- Dat ik er meer humor in moest stoppen.
- Dat ik een presentatie nooit meer online moet doen
- Dat ik liever staand dan zittend presenteer
- Dat Yuri ontzettend goed is in het geven van feedback en sowieso (van nature) veel weet van presenteren
- Dat Anna ook trots op me is als ze geen idee heeft waar ik het over heb 😉
- Dat het niet erg is om mensen om hulp te vragen
- Dat dit zelfs zorgt voor meer verbinding
- Dat er zoveel mensen zijn die het beste met me voor hebben
- Dat het niet erg is dat ik een inschattingsfout had gemaakt
- Dat ik ook als ik het – voor m’n gevoel – echt verprutst heb, daarna nog steeds positief over mezelf denk. Omdat ik er toch wel weer een positieve draai aan kan geven.
- Dat ik mijn project spreken in het openbaar niet in mijn eentje kan doen en dat dit ook helemaal niet erg is
- Dat ik als ik uit m’n comfort zone wil komen, toch een beetje dicht bij mezelf moet blijven
En daarbij, de tekst die ik gebruikt had voor de presentatie ga ik ook gebruiken voor een gratis ebook.
Dus uiteindelijk heeft het me toch veel positieve dingen opgeleverd en is het maar goed dat ik het toch gedaan heb. Voor de eerste en de laatste keer. Ik ben dan nog steeds niet echt trots op de presentatie zelf, uiteindelijk ben ik wel trots op m’n eindconclusie.
Lees ook: Presentatie ‘Plan je week op zondag’
…en: 2020 project | Leren spreken in het openbaar
Haha,dat is een mooie conclusie ‘ga ik nooit meer doen’ 😀
Dat dacht ik ook toen ik voor de 1e keer les had gegeven…en voor de 1e keer door een microfoon gesproken…en de 1e keer online lesgeven… en toch kom je steeds een stapje verder. Heb je een volgende keer misschien maar 1 dag stress 😉
Haha, dat is ook waar. Maar in jouw geval ‘moet’ het voor je werk en in mijn geval was het niet per se nodig. Ik kan me voorstellen dat als je een extra motivatie hebt (als het niet op een andere manier kan), dat het dan sowieso makkelijker is. Misschien als ik echt een keer MOET, dat ik het dan nog eens doe 😉
Jammer dat het niet was wat je ervan verwacht had. Je deed het goed hoor! Maar ik zag wel dat je je gaande weg steeds ongemakkelijker begon te voelen. 🙁
Ik denk eigenlijk ook dat Zoom niet het geschikte medium is hiervoor, misschien beter iets als Webinargeek of zo. Dat jij al die starende gezichten ziet kan ook meer nerveus maken en ondanks dat ik het leuk vond om de anderen ook te zien, leidde het wel van jou af.
Fijn dat je er evenwel toch ook een hoop van geleerd hebt! En: je hebt het toch maar mooi gedaan! Een dikke vette stap uit je comfortzone!!
Ik denk inderdaad dat je wel gelijk hebt wat betreft Zoom. Ik had expres steeds één gezicht groot om me niet af te laten leiden, maar het leidde jullie natuurlijk ook af. Goed punt. En bedankt dat je er was 🙂
Spannend, hoor! Ik zou het denk ik toch nog eens een kans geven bij een offline versie. Misschien zou je kunnen instappen op een dag waarbij jij een van de sprekers bent? Dan ligt niet alle druk en focus zo op jou. Maar uiteindelijk moet jij natuurlijk gewoon doen wat goed voelt.
Nog even een andere tip: bij je filmpje vond ik de muziek erg overheersen (bijna net zo hard als de gesproken tekst, en ook niet echt een rustig achtergrondmuziekje). Daardoor ben ik gewoon gaan lezen ipv het filmpje kijken, toch jammer 😉
Ik ga zeker nog een keer een gewone presentatie geven, ik denk dat dit veel makkelijker is. En ik denk denk dat je gelijk hebt wat betreft focus, daar ga ik ook eens over nadenken. Ik denk dat ik sowieso meer aandacht moet geven aan het feit dat ik een verhaal te vertellen heb. En alleen gaan vertellen als ik écht denk dat het verhaal – via een presentatie – verteld moet worden.
En dank je voor de feedback over de video. Yuri zegt normaal ook altijd dat de muziek te hard staat, maar hij had nu niet meegekeken 😆