Als je regelmatig zelfhulpboeken leest, geluksgoeroes beluistert of gewoon… leeft, dan trek je ergens de conclusie: ellende is er altijd en als je iets wilt bereiken, dan moet je daar moeite voor doen.
En dat is niet altijd leuk.
Tijdens onze vakantie in de Eifel had ik een pijnlijke teen. En dat was lastig, aangezien we nogal veel wandelden in bergachtig gebied. Hoewel het omhoog nog goed te doen was, liep ik naar beneden écht een beetje te creperen. Het ergste was dat Anna zich ontpopte tot een soort boskenau met energie voor tien, waardoor ik me niet achter haar kon verschuilen. En ik wilde me natuurlijk ook niet leren kennen. Dus we liepen door.
Lees ook: Van het bos word je écht een ander mens
Toen ik aan het einde van de vakantie terug keek, bedacht ik me dat de pijnlijkste wandeling ook één van de mooisten was. Deels omdat de natuur toen gewoon prachtig was, maar ook omdat het echt afzien was. En omdat ik ontzettend trots was op ons alledrie dat we zover hadden gelopen en niet hadden lopen klagen. En omdat het zo heerlijk was om mijn schoenen uit te doen die dag 😝
Wollseifen: de berg op
Later in de vakantie bezochten we het spookdorp Wollseifen. Dit dorp werd in 1946 geëvacueerd en gebruikt als oefenterrein. Maar er staat nog steeds een kerk, een school en wat verlaten huizen. Het dorp is alleen maar te bezoeken via een wandelroute van 3 km. Die wandeling was ook weer een beetje afzien, omdat het vrij warm was. Maar opnieuw werden we getrakteerd op prachtige uitzichten en de natuur op het eindterrein was ook weer zo mooi. Maar ik denk dat we minder hadden genoten van het dorpje als we er niet eerst drie kilometer voor hadden moeten lopen.
Het was opnieuw de moeite waard.
Mark Manson heeft het hier in zijn boek De edele kunst van not giving a f*ck ook over. Dat je – als je iets wilt bereiken – flink moet afzien. Maar dat dit niet erg is, als het voor de goede zaak is. Zorg alleen dat je die goede zaak weet. En dat je niet teveel energie steekt in andere zaken.
In ons geval was ‘de goede zaak’ het avontuur, het samen dingen doen, de sportiviteit en heel veel genieten onderweg wat elke inspanning de moeite waard maakte.
Maar ook op gebied van werk is het fijner om te weten waar je het voor doet als je weer eens ’s avonds zit te tikken of als je helemaal klaar bent met rotklussen. Ellende is nu eenmaal altijd een deel van de reis.
Waar doe jij graag moeite voor?
Lees ook: Dingen zijn waardevoller als het moeite kost
Boekentip: De edele kunst van not giving a f*ck – Mark Manson
Altijd heerlijk, een lange wandeling. En inderdaad, uiteindelijk is het de pijn en moeite vaak dubbel en dwars waard. Overkwam mij in Oostenrijk, hoe moeizaam de wandeling soms ook was, je kreeg er prachtige dingen voor terug.
Ja he, kan me voorstellen dat Oostenrijk soms ook moeilijk begaanbaar is, met prachtige uitzichten! 🙂
Haha, boskenau! De beloning achteraf maakt een hoop goed. Zoals je schoenen eindelijk uit doen. 😉
Ik heb van nature niet echt doorzettingsvermogen. Dat heb ik écht moeten leren. Mijn ouders hadden die instelling namelijk niet. Inmiddels ga ik (bijna) geen uitdagingen meer uit de weg maar oud gedrag blijft op de loer liggen.
Ik heb trouwens de edele kunst van not giving a fuck klaarliggen om te gaan lezen. Zo benieuwd!
Ik denk dat doorzettingsvermogen ook gewoon karakter is. Ik vind het vaak wel best, maar Anna is veel fanatieker in dingen, net als Yuri. Dus ik moet wel, haha 😩
De edele kunst is echt een aanrader. Had hem geleend van de bieb, maar denk er zelfs over om hem te kopen, zodat ik hem elke dag kan lezen 😉