Als ik me afvraag of ik mezelf goed neerzet op mijn blog denk ik: “Nee, dat doe ik niet, want ik heb geen autoriteit, straal geen succes uit en ik weet niet alles beter.” En dat is de norm. Want eerlijk: ik ben geen influencer, ik ben een volger. En dat is soms lastig.
Nu is het echt niet zo dat als een hondje achter leiders aanloop of me schik naar de mening van een ander. Ik trek een eigen plan, ik volg mijn eigen ideeën en ik heb een stevige persoonlijkheid. Maar tegelijkertijd kan ik niet zonder inspiratie van anderen.
Ik hou ontzettend van inspirerende biografieën, interviews, zelfhulpboeken of podcasts. Ik vind al die nieuwe ideeën om de wereld naar je hand te zetten fantastisch.
En dan denk ik vaak als eerste: “He, wat een goed idee, dat ga ik ook doen.”
En dan denk ik vaak als tweede: “Maar mijn situatie is heel anders, dus toch even goed over nadenken.”
En dat laatste komt, omdat ik weet dat ik een volger ben. En dat is niet altijd handig. Als ik mezelf niet onder controle houdt, dan word ik veganist, maar eet ik ook geen koolhydraten meer, sport ik vijf keer per week en mediteer ik drie maanden per jaar.
Kortom, dan los ik langzaam op.
Volgen van de ‘lifestyle-mode’
En dan verander ik bovendien elke maand van lifestyle. Voorzichtigheid is dus geboden. En soms is het gewoon ook heerlijk om eens een flinke tijd níet geinspireerd te worden. Zo ben ik nu – in mijn maand als kluizenaar – bezig met het schrijven van m’n autobiografie. Niet om uit te geven, maar zodat ik meer zelfkennis heb en minder vatbaar ben voor teveel verschillende ideeën. Zodat ik sneller weet wat wel en niet bij mij past.
En een volger zijn heeft ook z’n voordelen hoor. Je kunt je beter aanpassen, je neemt minder risico, leert veel van anderen en je connect meer met mensen omdat je ze in zekere zin ook meer nodig hebt. En niet alleen hun buitenkant, maar ook hun binnenkant.
Maar als ik niet oppas en niet kritisch ben op wat ik me allemaal voor ideeën laat aanleunen, word ik een blaadje in de wind, die net de kant op fladdert die de wind staat. En die uiteindelijk wegwaait zonder plan. Zonder doel. Zonder ziel.
De mooie kant hiervan vind ik dat je dus enthousiast kunt worden, en geïnspireerd! De kunst is denk ik om een rode draad in jezelf vast te houden. Heerlijk trouwens dat je gewoon schrijft dat je een volger bent en geen influencer. Verfrissend!
Als ik jouw stukjes lees, vind ik jou juist een mens met een “eigenheid”. Je denkt goed na over je leven en je relaties. Ik denk dat het juist belangrijk is om je te laten inspireren door meningen en gedachten van anderen. In mijn ogen doen alle wijze mensen dat. Het is goed om je gedachten en mening te toetsen aan anderen. Dat geeft kennis. Ik moet er niet aan denken dat ik alles zelf moet bedenken. Ik kan geïnspireerd worden door grote mensen als Mandela, door een mooie songtekst, maar ook in mijn werk door mijn cliënten die elke dag de moed opbrengen om te leven met een lastige ziekte.
Jij noemt de influencers. Een verschijnsel van deze tijd. In mijn ogen bedenken ze weinig zelf, maar worden ze aangestuurd door reclame-inkomsten.
Blijf vooral jezelf en blijf je gedachten en de belevenissen van je mooie gezin met ons delen via je mooie stukjes.
Om even kort te reageren, ik denk dat je je veel te bescheiden opstelt. Dat bedoel ik niet negatief, maar just iets om trots op te zijn 😉