Wachtend op de vloed

Afgelopen zomer waren wij in Zeeland. Op één van die hete dagen waarop je weinig anders kon doen dan verkoeling zoeken bij de zee. En dat is ook wat wij deden. We stonden in de branding en we wachtten op de vloed.

We wilden Anna uitleggen hoe dat werkt, zo’n eb en vloed. En hoe het water steeds dichterbij kwam. Dus bouwden we een mooie troon van zand voor onze prinses en we gingen met z’n drieën wachten tot haar troon werd meegenomen door de zee die steeds dichterbij kwam.

We hadden de troon alleen ietsje te ver neergezet, waardoor we echt behoorlijk lang moesten wachten.

Dus daar stonden we, wachtend op de vloed. En ik vond het zo rustgevend. Zo zen. Zo ‘alles is goed zo’. Zo ‘niks meer aan doen’. Zo mindful. Zo eeuwig. Want hoewel ik wist dat we best lang aan het wachten waren (en Anna ondertussen ook wat onrustig werd), ik had het gevoel totaal niet dat het te lang duurde. Ik denk dat ik nog best een veel langere tijd zo had kunnen staan. Omdat elke keer dat de zee het strand op komt, het anders is. Er gebeurt honderden keren hetzelfde en toch is het elke keer anders. Het verveelt niet.

Ik denk dat ik uren zo zou kunnen staan zonder me één moment te vervelen. Ik vond het ontzettend fascinerend. Niet alleen omdat het zo afwisselend en tegelijk zo rustgevend is, maar ook omdat zo’n vloed nogal groots is. Dat de maan dit regelt. En wie weet waar al dat water dat aanspoelt vandaan komt? Je staat op één plek en toch ben je onderdeel van iets ruimtelijks, iets enorm universeels en machtigs. En terwijl je je dat beseft komt er een krabbetje onhandig het strand opgeklauterd. Het kleine geluk. God weet waar die vandaan komt.

Mocht ik ooit in een existentiële crisis verkeren, dan ben ik daar. In de branding, wachtend op de vloed.

☆ Lees ook: Van het bos word je écht een ander mens