Op je smartphone kijken terwijl je kind in de buurt is, is zo ongeveer het ergste wat je als moeder kunt doen. Op internet staan foto’s van kinderen die half verzuipen omdat hun moeder niet oplet en er zijn experts die er een mening over hebben.
Dus dan is het écht erg.
Omdat onze ouders nog geen smartphones hadden, wordt het uitgelegd als nieuw verschijnsel waarvan de uitkomst nog niet bepaald is. Worden onze kinderen later allemaal rondzwevende, in de lucht pratende, eenzame zielen? Kunnen ze geen relatie meer met hun ouders opbouwen omdat deze liever naar vloggers luisteren dan naar hun eigen kinderen? Zíjn er eigenlijk nog wel kinderen? Of worden die allemaal verdronken in de zee, aangereden door auto’s en ontvoerd door mensenhandelaars terwijl hun ouders niet opletten? Ja, het is een groot gevaar en onzekerheid; die ouders met smartphones.
Maar huh, mijn ouders letten vroeger ook niet op
Totdat ik me eens ging afvragen wat mijn ouders vroeger eigenlijk deden toen ik aandacht wilde. En weet je wat mijn ouders deden? Ze lazen! Ja, echt, gewoon papieren boeken. In de tuin, op vakantie, gewoon in huis. Vaak als ik iets vre-se-lijks belangrijks te vertellen had, zaten ze weer met hun neus in een boek. Of in de Donald Duck of een ander tijdschrift. En als ik met mijn kleine broertje ging zwemmen dan waren mijn ouders ook gewoon aan het lezen. Of – erger nog – ze waren met andere mensen aan het kletsen. Echt IRL kletsen.
En wat mijn ouders ook nog deden – wat heel irritant was – ze kookten eten. Ja serieus, ze gingen nog echt aardappelen schillen en vlees heel lang laten sudderen. Waar ik een pizzatje in de oven mik, namen mijn ouders nog echt de tijd om te koken. Stonden ze gewoon zo een half uur of langer met hun rug naar me toe. En soms was de keuken zo vochtig, dat ik naar de woonkamer moest vluchten. Volgens mij had je namelijk toen nog niet van die goede afzuigkappen en ik droeg een bril. Zeg maar dag tegen onverdeelde aandacht.
En daarbij kletsten ze ook nog veel, ook gewoon met elkaar. En daar mochten we dan niet doorheen praten, ook zo typisch. Daar kom je als ouder nu niet meer mee weg, dat je gewoon even een gesprek wilt met je partner terwijl je kind stil is. Gelukkig hebben wij whatsapp en google hangouts om elkaar nog wat emoticoons door de sturen terwijl ons kind ons de oren van het hoofd kletst.
En wat te denken van de generatie voor ons. Die had ouders die kinderen hadden om ze te helpen in huis. En als oudedagsvoorziening. Dan was je één van de tien kinderen. Dan kreeg je überhaupt geen aandacht van je ouders en moest je meehelpen op de boerderij
Nee, dan hebben die smartphone-kids van tegenwoordig het maar goed… 🙂
Ik zit heus wel op mijn mobiel, vooral als ik tijdens een uitje iets op Instagram probeer te posten. Maar ik probeer wel alert te zijn door mijn mobiel ook weg te leggen. Ik wil niet het slechte voorbeeld geven. Want vroeger vond ik het ook irritant bij mijn ouders. Dus laat ik het vooral niet zelf doen. En ik merk dat ik gewoon anders dingen mis. Bijvoorbeeld een eerste stapje van mijn kind.