Ik hou erg van het lezen van zelfhulpboeken en de belangrijkste reden dat ik hier zo van hou, is dat ik er herkenning in vind. Veel dingen die ik van mezelf bekritiseer en niet ‘volgens de norm’ vind, blijken andere mensen ook te doen.
Waardoor ik dan denk:
Hé, ik ben normaal.
Zo is mijn leven kwalitatief verbeterd sinds ik weet dat iedereen wel eens afdwaalt met z’n gedachten en dat ook iedereen daar iets aan kan doen, als je maar genoeg oefent. Ik lees graag interviews met ‘fantastische’ mensen die zeggen dat ze ook onzeker zijn. En praktisch elke zelfhulpgoeroe is begonnen als prutser. En er op een bepaald moment erachter gekomen dat het niet erg is om een prutser te zijn.
Hé, ik ben normaal.
Ik denk soms dat ik de enige ben zonder grote vriendengroepen (en ook geen behoefte aan groepen) en die wat terughoudend is bij het aangaan van nieuwe relaties. Ben ik asosociaal? Nee hoor, daar blijken heel veel mensen last van te hebben. Dat is gewoon de sociaal onhandige geest van mensen.
Hé, ik ben normaal.
Mijn gedachtes gaan zo nu en dan zó met mij op de loop dat ik denk dat ik mijn verstand verlies. ‘Zie je wel?’ zeg ik tegen mezelf. Ik ben inderdaad zo krankzinnig als ik mezelf toedicht, mijn geluk gaat eraan. Dat blijken dus meer mensen te hebben. Angst is dat. Heeft ook (bijna) iedereen. Sterker nog, bijna iedereen denk wel eens dat hij gek is.
Hé, ik ben normaal. Jij ook?