Door al die overdaad aan nieuws en (persoonlijke) dramatische verhalen, zou je bijna vergeten dat de meeste mensen gewoon een prima jeugd hebben. Toch zie ik bij elke klein dingetje dat gebeurt op Anna’s school* een aankomend gezinsdrama.
Ze zijn zes en ze hebben het de hele dag over poep en plas. Ze lacht om piemels en wordt verlegen van borsten, ze voelen, ze kussen elkaar scheel en dat is normaal. Hoop ik. Want met de overdaad aan vreselijke berichten zou er zo maar iets meer aan de hand kunnen zijn en ik schrik van elk bericht dat te maken heeft met borsten, piemels, onderbroeken en eigenlijk überhaupt fysiek contact.
Het liefst zou ik een glazen wandje om haar heen zetten, zodat ik zeker weet dat haar geen drama kan overkomen. Maar oh wacht, dat is het glazen wandje het drama en halen wíj zelf het nieuws…
Alarmbellen
Ik probeer het maar een beetje luchtig te omschrijven, maar soms heb ik het er wel zwaar mee. Met het observeren van al die kinderen en hun ouders en het toekijken hoe sommige mensen overduidelijk ongelukkig zijn, hoe kinderen worden genegeerd, een tragisch gebrek aan communicatie of gewoon onkunde. Als er iets is wat ik zwaar vind aan het ouderschap, dan is het dat. Ik vind alle kinderen zielig en wil ze eigenlijk allemaal mee naar huis nemen om ze liefdevol te knuffelen.
Nieuws overload
Ik realiseer me echter goed dat het grootste probleem niet de ouders zijn, die er op sommige vlakken een andere standaard op na houden dan ik. Maar dat het ook vooral het resultaat is van teveel nieuws-consumptie in de afgelopen jaren. Ze zeggen dat er in elke klas iemand wordt mishandeld, dus ik hou er een aantal in het oog. Zodra ik er iets over lees, ga ik kijken of dat klopt voor mijn potentiële slachtoffers. Gelukkig heb ik tot dusver nog niet écht iets gevonden.
En dan heb je nog seksueel misbruik. Ik weet dat het vooral binnen gezinnen voorkomt en dus kijk ik elke ouder wantrouwend aan. Zodra Anna iets verteld over piemels of borsten, wordt er weer iemand nauwlettend door mij in de gaten gehouden: zijn er signalen? Als er twee kinderen schijnbaar ‘betrapt’ uit de zandbank tevoorschijn komen, denk ik meteen het ergste, terwijl ze waarschijnlijk gewoon stiekem zand aan het eten waren ofzo. Zoals wij dat vroeger ook deden.
Niet wegkijken van de ellende
Wat bij mij extra meespeelt is dat ik één van de weinig ouders ben die elke dag op het schoolplein staat. Dus is er bijna niemand die net zoveel ziet als ik. En ik zíe ook nog meer dan de gemiddelde ouder, denk ik. Daardoor voel ik een soort extra verantwoordelijkheid ofzo. Want wat als zich binnen mijn gezichtsveld een drama afspeelt en ik let niet op. Hierbij speelt ook een rol dat je bijvoorbeeld via twitter en blogs de meest dramatische jeugdverhalen voorbij ziet komen met het verwijt: “Iedereen wist ervan, maar niemand deed iets”.
Ik voel me bij voorbaat al schuldig.
Maar goed, ik moet het laten gaan. Ik kan de wereld niet redden en ik moet ook een beetje ‘normaal’ blijven praten over die ‘gevoelige’ onderwerpen om Anna zélf geen trauma te bezorgen. En ik ben natuurlijk ook niet de hele tijd bang, maar waakzaam.
Relativering
En als je het dan nog extra wilt relativeren, op mijn hele basisschool is volgens mij nooit iemand misbruikt of (structureel) mishandeld en toen had je nog veel minder controle en waakzaamheid bij de juffen en meesters. Nu heb je talloze cursussen en onderzoek. Er wordt over veel meer dingen gepraat, ouders krijgen meer begeleiding, dus waarschijnlijk hebben de kinderen het nu veel beter dan in mijn jeugd.
Bovendien weet dat er genoeg kinderen zijn die inderdaad vreselijke dingen meemaken en die daar gewoon heel sterk uitkomen. Maar toch, het blijft lastig.
