Ga naar de inhoud

De dag dat de wereld verging en het NOOIT meer goed zou komen

Bron: pixabay / ykaiavu

Hoewel ik nooit depressief ben geweest, snapte ik op die dag precies hoe zo iemand zich voelt. Het voelde een beetje als een lege maag, behalve dat niet alleen de maag leeg was, maar het hele lichaam. Inclusief het hart. Vooral het hart.

Die leegte, dat gebrek aan houvast en die kou, dat was eigenlijk nog wel het angstaanjagendst. Vooral omdat ik wist dat datgene wat die leegte kon opvullen niet meer terug kon komen. Ik stikte er bijna van omdat ook mijn longen geen zuurstof meer kregen. En dat maakte me verdrietig, wanhopig bijna.

De zon was weggestopt achter de wolken en zou nooit meer gaan schijnen, daar was ik behoorlijk zeker van. Ik schrok van die gedachten, maar had simpelweg de kracht niet om daar met alle redelijkheid over na te denken.

Redelijkheid? Had ik dat ooit gehad? Ik was futloos en op.
Kapot.
Het had allemaal geen zin meer, het kwam nooit meer goed.

Het werd één van de langste dagen in mijn leven.

En na die dag wist ik het zeker: NOOIT in mijn leven zou er weer zo’n dag komen, met deze leegte, dit verdriet, deze wanhoop en dit verschrikkelijke gevoel. Daar zou ik alles voor doen.

En dat deed ik.

De volgende dagen was het gevoel al minder en inmiddels ben ik ruim acht jaar verder. En ik vind het nog steeds één van de fijnste beslissingen die ik ooit heb genomen in mijn leven: dat ik ben gestopt met roken 🙂

4 reacties op “De dag dat de wereld verging en het NOOIT meer goed zou komen”

  1. Stoppen met roken lijkt voor iedereen wel anders te zijn! Tuurlijk zijn er soms overeenkomsten. Maar iedereen lijkt het op een eigen manier te beleven. Soms makkelijker, soms moeilijker. Maar ik ken niemand die echt gestopt is en die geen voordelen van stoppen kan opnoemen. Ik ben gewoon blij dat ik er nooit aan begonnen ben. Ik weet zeker dat stoppen voor mij ontzettend lastig was geweest … 🙂 Goed dat je die beslissing nam!

    1. Het scheelt inderdaad bijvoorbeeld ook hoeveel je rookte. Bij mij was het best overheersend (ik rookte erg veel), maar mijn man is ook gestopt en die vond het veel makkelijker en die rookt heel af en toe nog wel een sigaartje zonder dat hij meteen weer verslaafd is.

  2. Ik was een zeer straffe roker en ben nu 17 jaar gestopt. Dit is voor mij ook een belangrijke beslissing geweest. Ik weet zeker dat ik anders in een scootmobiel met een zuurstoftankje had gezeten.
    Ik weet ook dat ik nooit weer een sigaret moet opsteken, dan rook ik zo weer. De verslaving zit zo diep in mij verankerd, als er iets moeilijks gebeurt in mijn leven, denk ik altijd: nu ga ik roken. Gelukkig heb ik dit nog steeds niet gedaan.

    1. Ja, bij jou had ik eerlijk gezegd ook niet snel gedacht dat je zou stoppen. Maar heel mooi dat het gelukt is. Ik zou het nooit meer willen. Ik droom wel eens dat ik rook, maar dan ben ik nooit verslaafd gelukkig 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *