Vandaag drie jaar geleden, trouwden we. Nadat hij me – toen we tien jaar samen waren – ten huwelijk had gevraagd. Dertien jaar dus. Toen Anna zeven werd, realiseerde ik me dat we nu langer samen waren mét Anna dan zonder haar.
En dat verbaast me niks, want ik kon me toen ze één dag oud was al geen leven meer zonder haar voorstellen.
En toch is het er, dat leven zonder haar. Als we werken. Allebei in dezelfde ruimte met de ruggen naar elkaar toe en de koptelefoon op ons hoofd. Hij haalt kopjes thee en ik maak fruit. Vaak gaan we samen lekker wandelen. Lunchen. Taart eten. Of een dagje naar de sauna als Anna overblijft. En ’s avonds, als Anna op bed ligt, kijken we slechte tv-programma’s. Drinken we wijn. Doen we suffe spelletjes of hebben we een goed gesprek.
En ja, soms is dat lastig, dat je elkaar de hele dag ziet. Maar toch is er niemand met wie ik liever mijn hele dag door zou brengen. Zelfs Anna niet (die praat te veel ;-)). Want er is niemand die me zo laat lachen, zo gezellig is. Niemand die zo vanzelfsprekend en tegelijkertijd toch zo bijzonder is.