Er zijn er nog weinig die het doen, maar ik ben er één van, handgeschreven brieven maken. Ik schrijf er elke zondagavond zelfs twee. En dit is het verhaal erachter…
Een tijd geleden las ik weer eens een boek van Isabel Allende. Isabel is opgegroeid in Chili, in een cultuur waarbij familie nog ontzettend belangrijk is. Vanwege de politieke situatie waaide de familie echter uit en uiteindelijk belandde Isabel in de Verenigde Staten en haar moeder (weer) in Chili. Maar dat betekent niet dat de familie geen belangrijke positie meer inneemt. Want Isabel en haar moeder schrijven elkaar namelijk elke dag (!) een brief.
En ik dacht: dat is toch leuk, als je zelf al oma bent, dat je toch nog elke dag een brief schrijft met je moeder. Gewoon het idee dat je weet dat je moeder elke dag aan je denkt en overweegt wat ze aan je gaat vertellen. Ze deelt elke dag iets. Dat vind ik wel iets moois hebben.
Elke dag een brief
Vervolgens las ik op het – overigens geweldige – instagram account Humans of New York een verhaal van een meisje dat elke dag een brief kreeg van haar vader. En daarom voelde ze zich zo geliefd. En ik besloot: ik wil dat mijn dochter voor de rest van haar leven weet dat haar moeder veel aan haar denkt en dat ze geliefd is.
Elke dag een brief wordt me een beetje te gortig. Maar elke week, dat moet toch lukken. En sindsdien schrijf ik haar elke week een brief, op zondagavond. Nu woont ze de komende 15 jaar (;-)) nog thuis, maar ik vind het belangrijk dat ze nu – voor haar puberteit – al weet dat haar moeder aan haar denkt en dat ze belangrijk is voor mij. En dat ik daarom elke zondag even tijd maak om bewust na te denken over wat ik graag met Anna wil delen.
En dat ga ik volhouden totdat Anna 60 jaar oud is. Dat zijn in totaal 2652 brieven per persoon. (als ik dan nog leef (met 89 jaar) schrijf ik natuurlijk vrolijk door, maar ik wilde graag een eindpunt hebben ;-))
Die tweede brief
Toen ik dit eenmaal had bedacht, besloot ik het uit te breiden. Immers, dat je even gaat zitten om na te denken wat voor relatie je hebt en wat je met iemand zou willen delen, dat is natuurlijk niet alleen voorbehouden aan Anna. Waarom zou ik dat ook niet doen bij Yuri? Eén van de redenen dat ik zo hou van planning & persoonlijke ontwikkeling is omdat ik niet wil dat mijn leven – of mijn relaties – in een oogwenk voorbij gaan, zonder dat ik hier bewust bij heb stilgestaan. En daarom schrijf ik op zondagavond ook Yuri een brief. Over iets wat we hebben gedaan, iets dat me opviel of een compliment. Zodat ook Yuri weet dat hij altijd in mijn hoofd is, dat hij geliefd is en dat ik bewust en positief met hem bezig ben.
40 brieven
Een mooie erfenis
Een extra reden dat ik ben begonnen met de brieven is dat ik het leuk vind om zélf te kijken wat ik allemaal heb gedaan en wat er in mijn hoofd zat. Waar ik mee bezig was. Voor mij persoonlijk is het natuurlijk ook een mooi archief. Alle brieven scan ik daarom in, zodat ik ze zelf ook altijd kan lezen. En eigenlijk is het natuurlijk ook een beetje mijn erfenis. In dit digitale tijdperk is het toch leuk als Anna over zeventig jaar nog heel ouderwets een doos heeft met oude brieven. Brieven die ze – als ze oud is of eenzaam – allemaal nog een keer kan lezen.
Schrijf jij nog brieven? En wat zou jij je kind(eren) willen vertellen?
Lees ook: Schrijf eens een liefdesbrief aan jezelf
…en: Wie (brieven) schrijft, die blijft
