Ik hoef deze vakantie niet bang te zijn dat Anna zich verveeld. Ze heeft namelijk een hele lading imaginary friends waar ze deze zomer de leukste rollenspellen mee speelt. En eigenlijk vind ik dat ze daar best goed in is. In drama.
Naast acteren komt dit gevoel voor drama ook terug in een andere hobby: zingen. En hoewel ze daar niet echt talent voor heeft – zeg ik eerlijk – ze kan het wel overbrengen. Vol overgave zingt ze de hele dag:
“Let it go! Wieseneniemoor. Hivsalkfjivnkjh jod;ahv kv kh;kh;” (nee, dat is geen typfout, dat is Engels! 😉
En ik zweer je; op dat moment voel je de bevrijding die Elsa gevoeld moet hebben toen ze het nummer zong in Frozen. Door merg en been gaat het.
Maar ze brengt niet alleen dat nummer ten gehore, ze bedenkt ook zelf nummers. Soms hangt ze depressief over de zandbak, terwijl ze een ‘Engels’ nummer aan het zingen is. Met net zoveel passie en overgave als wanneer ze haar vriendin troost die achterna is gezeten door een ‘monster’. Zo lief, zo oprecht, zo goed geacteerd.
Echt genieten hoe ze de hele dag helemaal opgaat in haar emoties.
Dat gevoel voor drama heeft echter ook een keerzijde
Het nadeel van haar optimale gevoel voor drama is dat ze dit ook doortrekt in andere dingen. Sinds kort valt ze namelijk regelmatig. En zoals dat dan gaat, verschijnt er een klein schaafwondje en ja hoor, daar is het… BLOED!!
En dan is dus dit het gevolg:
- Een oorverdovend gekrijs alsof iemand net haar hele been heeft afgerukt
- Een rare trilling in haar beweging alsof ze in shocktoestand is
- “Nee, niet aankomen, nee!!” alsof ik haar benader met een kettingzaag
- “Oh, ik kan niet meer lopen, papa je moet me tillen”
- “Auw, ik kan echt niet meer lopen”
- Alsof ze eigenlijk heel stoer is, maar helaas is verslagen door de hoeveelheid leed die haar overkwam: “Oh, mijn bloed doet zo’n zeer!”
- Als er een postbezorger aan de deur staat, met een depressief, trillende stemmetje: “Ik ben gevallen”, waarna ze weer helemaal in tranen uitbarst en kreupel gaat lopen (terwijl het dus net weer ‘goed’ ging)
- “Ik probeer de trap op te komen. maar het lukt helaas niet met m’n wondje”
- Als er iemand belt: “Mama, mama, heb je al verteld dat ik ben gevallen?”
- “Weet oma al dat ik ben gevallen?”
- “Auw mama, je keek naar mijn bloed, nu doet het weer zeer!”
- “Mag ik even aan de buurvrouw vertellen dat ik ben gevallen?”
- En dan als ze het vertelt trekt ze een gezicht alsof ze mee is geweest met de traumahelicopter, de artsen haar eigenlijk al hadden opgegeven, maar ze – als een wonder – toch weer bij kwam.
- En dat alles met een breekbaar stemmetje van een getraumatiseerd meisje dat net de hele wereld heeft zien afbranden…
Door een schaafwondje van 2 bij 2 cm.
(en oké het stuk is een béétje overdreven. Ze heeft haar gevoel voor drama ook niet van een vreemde ;-))
