Zoveel mensen

Als je in Nederland één voet buiten de deur zet, dan zie je iemand. Behalve ’s nachts. En hier op de Veluwe heb je op zondagmorgen ook nog een bepaalde rust. Maar het zijn er best veel, mensen.

Elke ochtend wandel ik een stukje. Eigenlijk altijd hetzelfde stukje. En dus kom ik altijd dezelfde mensen tegen. En die zeggen altijd goedemorgen. Toen ik afgelopen week een ander stukje liep – omdat het zo uit kwam – kwam ik dus vreemde mensen tegen. En niemand zei wat. Ze zaten weggedoken in uw capuchons met hun oordopjes in. Ik droeg ook oordoppen, want ik luister ’s ochtends altijd podcasts. Dus ik snap ze wel. Ik neem ze zelfs niks kwalijk. Want ik word er soms ook een beetje gek van dat er altijd overal zoveel mensen zijn.

Buiten het huis kun je geen meter lopen of je ziet iemand. Of iemand ziet jou. Ik vind dat iets stressvols hebben. Omdat ik inmiddels al zo lang in dit dorp woon dat ik mensen ken (want dat is weer het nadeel van een dorp ten opzichte van een stad, daar kent niemand je), voel ik me altijd verplicht om op te letten en niet te chagrijnig te kijken (wat best lastig is met een resting bitch face).

Lees ook: Wandelen: m’n dagelijkse dosis educatie

Ik heb soms het idee dat omdat er zoveel mensen zijn, dat je buitenshuis eigenlijk bijna niet kan ontspannen. En dan woon ik nog op de Veluwe. Maar ook die zit tjokvol 55-plussers. Ook buiten de schoolvakanties. Zelfs als het sneeuwt en vriest en je gaat wandelen kom je nog mensen tegen. Ik kan me alleen nog één keer herinneren dat we met een flinke regenbui gingen fietsen en toen kwamen we één wielrenner tegen. En daarmee voelden we ons meteen soulmates. En ik stel me voor dat het zo werkt als je niet vaak mensen tegenkomt. Dat je echt blij bent om mensen te zien.

Het opgeslurpte bos

Vlakbij ons huis zit een klein bos. Waar zo’n 25 straten hun hond uit kunnen laten. Om de simpele reden dat er in die 25 straten nergens anders groen is. Toen er om het bosje heen werd gebouwd, zei ik nog: “Ik hoop toch dat ze het bosje laten staan, want waar moeten mensen anders hun hond uitlaten?” Maar inmiddels hebben ze steeds een stukje van het bos afgesnoept, stukje bij beetje, zodat het bijna niemand opvalt. Toen ik met Anna in het bosje liep keek ik ineens frontaal iemands keuken binnen. Voor het huis stond een klein fietsje van een nieuwe generatie mens.

En ik vraag me gewoon af of er een soort maximum is, want ze blijven maar bouwen. Dat er een bepaald moment komt dat algemeen wordt aangenomen dat er teveel mensen op één vierkante kilometer zijn en dat je ziektes krijgt of oorlog. Maar we zijn nog geen stad, we hebben nog geen hoogbouw en ik ken Hongkong. Het kan nog veel gekker, zodat je misschien wél een bosje hebt om je hond uit te laten, maar dat je zelf met 54 mensen boven elkaar op dezelfde vierkante meter moeten wonen. En dan heb je met geluk een balkon, zodat je even omhoog kan kijken.

Want waar je ook zit en hoe vol het allemaal ook wordt, als je omhoog naar de wolken kijkt, is er gelukkig nog altijd ruimte*

Lees ook: Hollandse luchten: je dagelijkse portie prachtig
…en: Van het bos word je écht een ander mens

* Ik vond dit een mooie, hoopgevende laatste zin, maar eigenlijk is zelfs dàt niet zeker, want al die mensen willen ook ver op vakantie…