Ga naar de inhoud

Wanneer kon het me eigenlijk ineens schelen wat anderen dachten?

Bron: pixabay
Hoe mindfuller ik word en hoe meer ik me bewust word van m’n eigen gedrag, hoe meer ik me realiseerde dat één van mijn grootste irritatiepunten is, dat ik teveel doe voor anderen.

Of wat ik denk dat anderen van me willen.

Dat klinkt dus nobeler dan het is, want vaak maakt het die anderen in kwestie niet zoveel uit wat ik doe, en is het gewoon iets dat in mijn hoofd zit. Dat is het vervelende eraan.

Oh, als iedereen me maar aardig vindt!

‘Ik lag er nachten wakker van dat er allemaal ouders zouden zijn die me haten’

Anna’s kinderfeestje – eerder dit jaar – maakte me weer eens duidelijk hoeveel ellende ik mezelf op de hals haal door te hopen dat íedereen me aardig vindt. Ik lag er namelijk drie nachten wakker van dat er allemaal ouders zouden zijn die me haten omdat mijn dochter hun kinderen niet uitnodigt. Ik probeerde me – al piekerend in bed – te bedenken hoe ik onze keus kon verdedigen als iemand me erop aansprak. Ik probeerde trucs te verzinnen om die kinderen ongemerkt het schoolplein af te krijgen, zodat niemand me vuil aan kon kijken. Uiteraard verliep dit dramatisch, inclusief ‘Oh, maar Anna heeft me vanmorgen toch uitgenodigd, dus ik kom ook, ik deel het cadeautje met…’ Waar ik dan ook weer van wakker lag omdat ik iemands hart had gebroken en misschien wel een trauma voor het leven had bezorgd.

Lees ook: Over kinderfeestjes en sociale verplichtingen

Vroeger was ik toch echt heel anders

Door datzelfde kinderfeestje realiseerde ik me echter iets heel anders: ik ben niet altijd zo geweest. Als kind was ik best eigengereid en zelfstandig en maakte ik me er niet zo heel druk over als iemand een hekel aan me had. Ik dacht eraan, omdat er verschillende kinderen op het feestje waren die ook heel zelfstandig en eigengereid zijn en die ik daarom bewonder. Die gewoon gelukkig en blij zijn, ondanks dat misschien niet iedereen ze aardig vindt. Die lekker zelf spelen en dingen verzinnen. Zoals ik vroeger. Dat meisje dat geen merkkleding hoefde, omdat ze dat aanstellerij vond. Dat meisje dat oprecht vond dat die populaire meid in de klas die haar zat te dissen, gewoon een vreselijke aansteller was en uiteindelijk meer last van haar gedrag zou krijgen dan zijzelf. Als iemand me niet aardig vond, dan lag het aan hun en niet aan mij. En dan was dat hun probleem.

Ik was echt geen allemansvriendje vroeger.

En nu? Nu wil ik dat iedereen die ik tegenkom me aardig vindt en bij elke kritiek krimp ik ineen.

Ik ga eens uitzoeken waar dat is misgegaan. En dan hoop ik dat zelfstandige meisje weer een beetje terug te vinden. Dat meisje die net zo min bezig is met al die mensen om haar heen, als dat zij bezig zijn met mij.

Lees ook: 3 (persoonlijke) tips tegen verlegenheid

4 reacties op “Wanneer kon het me eigenlijk ineens schelen wat anderen dachten?”

  1. Oh, de kinderfeestjes…ik moet zeggen dat dat me zeker niet het leukste aspect van moeder zijn lijkt. Dat gedoe met wie je wel en niet uitnodigt inderdaad! Je kunt natuurlijk nooit iedereen tevreden houden, niet in deze situatie en ook niet in andere situaties, maar ik vind het zelf in de praktijk ook nog steeds lastig om me daar ook naar te gedragen.

    1. Dat iedereen tevreden houden is eigenlijk maar een raar principe. Want andersom word ik zo vaak niet tevreden gehouden, ook niet door de mensen van wie ik hou, dus hoe kan ik dat dan van mezelf verwachten?

  2. Wauw, dit stukje brainfood valt even zwaar op de uhmm.. maag? 😉 Ik heb inmiddels geleerd (weer) mijn grenzen aan te geven, ‘nee’ te zeggen zonder verdere verontschuldigingen/uitleg en om voor mezelf te kiezen op basis van wat mij dient in plaats van een ander.. Maar als ik de laatste zin even teruglees vind ik ’t meteen al heel egoïstisch klinken! Mijn eigen gang gaan dat lukt me dus wel, maar me niets aantrekken van ‘de rest’? Hmpf.. Mijn huiswerkje ligt wat dat betreft ook weer klaar.. waarvoor toch wél mijn dank 😉

    1. Er komt binnenkort nog een deel 2 op dit stukje. Want eigenlijk heb ik het een tijdje terug al geschreven en inmiddels heb ik er al een beetje verder over nagedacht. Dus dan heb je weer wat te ‘eten’ 😉

Laat een antwoord achter aan Lilian Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *