Ga naar de inhoud

Waar ik écht gelukkig van word

Gelukkig blij liefde
Afgelopen week had ik een k*tdag. Zo’n dag dat je een beetje met je ziel onder je arm door het huis spookt en denkt dat het nooit meer over gaat. Tot het overging. En wel hierdoor…

Het was een dag dat het de hele dag regende, dat iedereen het leuk leek te hebben behalve ik en dat ik het liefst de hele dag wilde huilen. Want ik was echt verdrietig en ik wist niet goed waarom. Omdat ik net ben begonnen in een bullet journal, besloot ik om er niet over te gaan klagen bij mijn Lief, maar schreef ik mijn problemen en gevoelens op in mijn bullet journal. Met – praktisch als ik ben – de oplossingen ernaast. Deze waren nogal rigoreus, want ik heb er nogal een handje van om dingen ontzettend te overdrijven. Omdat ik dit wist, besloot ik om mijn ‘problemen en oplossingen’ pas over twee dagen weer te gaan bekijken en dan te zien of er nog actie nodig was.

Ik hoopte dat mijn humeur hier beter van werd, maar helaas. De dag was nog steeds z-w-a-a-r. Maar omdat ik net Mark Manson (De edele kunst van not giving a f*ck)aan het lezen was, dacht ik optimistisch: je mág ook gewoon een schijtdag hebben, het hoeft niet allemaal leuk en aardig en halleluja.
F*CK IT.

En toen gebeurde er iets…

Het erge was dat ik ondanks mijn klotenbui ook nog weg moest ’s avonds. Naar de Zonnebloemoma, een vrouw van 98 die ik al acht jaar bezoek via de Zonnebloem. En hoewel ik er mokkend naartoe fietste, fleurde ik helemaal op toen ik daar zat. Want zij was zo blij dat ik er was. In haar traag verstrijkende, lange dagen kijkt ze uit naar mijn bezoekjes. En terwijl ik daar zat was ik een onbaatzuchtig, zorgzame vrouw, met oprechte interesse die oprecht meeleefde. Ik was dankbaar voor de tijd waarin ik ben opgeroeid, ik maakte grapjes en vroeg veel door. Ik vond mezelf echt een leuk mens.

Lees ook: Een leven lang niet mogen

En dat is wat vrijwilligerswerk – of eigenlijk alles wat ik onbaatzuchtig doe – met mij doet. Ik vind mezelf dan een leuk mens. Ook als ik als vrijwilliger bij de kassa sta bij de plaatselijke Kanovijver. Natuurlijk dat is ook eigenbelang (want dan kom ik wat meer onder de mensen als thuiswerker), maar ik doe het ook, omdat ik weet dat het belangrijk is dat jonge mensen dit meer oppakken, omdat de oudere vrijwilligers steeds minder mobiel worden. Dus ondanks dat ik een onderneming, een tijdrovende hobby (dit ;-)) heb en en jong opgroeiend kind, sta ik daar wel. Omdat ik me goed voel als ik iets doe voor de samenleving.

Lees ook: #18 • Vrijwilliger • Ochtendstond • Facebookgroep

geluk pinterest
Deel dit artikel op Pinterest
Ik word er gelukkig van als iemand blij wordt van een onverwachts cadeau of e-mail die ik heb gestuurd. Als ik door de regen naar iemand toe fiets om een beterschapskaart in de bus te doen. Op bezoek bij een doodzieke buurvrouw, omdat Anna haar doet denken aan de kinderjaren van haar eigen dochter, toen alles nog goed was. En dat dit het momentje in haar week is dat ze gelukkig is. Ik word er gelukkig van als Anna verdrietig in mijn arm ligt en ik weet dat ik alles ben wat ze op dat moment nodig heeft. Als ik mijn man begrijp en support en als mijn gezin blij is dat ik iets eetbaars voor ze maak, ook al gaat er nog wel iets mis met mijn kookkunsten.

En dit schrijf ik niet om mezelf op de borst te kloppen (of eigenlijk ook wel, waarom zou dat erg zijn?), maar dit moet ik onthouden als ik me weer rot voel. Dat ik dit ook ben. En dan moet ik gewoon iets onbaatzuchtigs gaan doen. Maar dan dus puur uit eigenbelang 😉

Lees verder: En, is mijn leven écht zo fantastisch?
Boekentip: De edele kunst van not giving a f*ck – Mark Manson

5 reacties op “Waar ik écht gelukkig van word”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *