Ga naar de inhoud

Over spijt (en vergeving)

Bron: Pixabay
Ik ben momenteel een ontzettend inspirerend boek aan het lezen: Sterker dan ooit van Brene Brown. Ik heb door het boek al verschillende eye-openers gehad en één ervan gaat over spijt.

Als ik mezelf vroeger de vraag stelde of ik ergens spijt van had, dan zei ik altijd: “Nee, ik heb nergens spijt van, want al mijn beslissingen hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. En ik ben nu gelukkig, dus heb ik nergens spijt van.” Spijt leek me meer iets voor verbitterde, ongelukkige mensen die hun huidige ongeluk ten onrechte weten aan iets in het verleden. Ik kijk sowieso niet zo vaak terug.

‘Dat betekent ook dat je jezelf kunt vergeven’

In de theorie van Brené Brown mág je gewoon spijt hebben. Sterker nog, misschien is het wel nodig soms. En dat is interessant. Want dat betekent ook dat je jezelf kunt vergeven voor domme dingen die je hebt gedaan. Dat je dat een soort van kunt proberen uit te wissen in je ‘levensopbouw’. Want er zijn natuurlijk ook dingen die je hebt gedaan en die een negatieve uitwerking hebben gekregen op je leven. Iets dat bij elke onzekere bui weer de kop op steekt, iets stoms. Iets dat al jarenlang als een dolk boven je hoofd hangt en daardoor continu bevestigt dat jij nog zó hard kan werken en nog zó je best kan doen, maar dat je het ergens héél erg hebt verkloot. En dat je dat niet meer goed kan maken.

☆ Lees ook: Mijn CV der mislukkingen

Ik heb spijt. Dat ik mijn studie niet serieus nam en dat ik nu een enorme studieschuld heb, waarmee ik niet alleen mijzelf, maar ook mijn gezin dupeer. Ik heb écht heel veel spijt daarvan en als het zou kunnen, zou ik dat anders doen.

En nu ga ik een potje mijn best doen om mezelf te vergeven voor deze stommigheid.

Waar heb jij spijt van?

1 reactie op “Over spijt (en vergeving)”

  1. Dit is een vraag die veel oproept. Zoals je al zei: de keuzes die je hebt gemaakt, maken je ook tot wie je nu bent. Zoals iedereen heb ik veel domme dingen gedaan. Had ik een andere studie gedaan als ik meer mijn best had gedaan? Was ik arts geworden? Misschien wel. Of mij dat gelukkiger had gemaakt? Ik weet het niet. Ik ben blij dat ik verpleegkundige ben. Het feit dat ik zelf niet altijd binnen de lijntjes heb gelopen, maakt ook dat ik de jonge mensen waar ik mee werk beter begrijp en ook niet zo snel veroordeel.
    Natuurlijk denk je met de wijsheid van nu dat dingen anders hadden gemoeten. Dat zijn veel momenten in mijn leven. Daaraan denk ik dan met spijt terug. Maar ook spijt is wat je vormt als mens. De onvolkomenheden maken je tot een geheel.
    En eh..je studieschuld: ik heb op mijn 45e de laatste aflossing gedaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *