Ga naar de inhoud

Over de passie voor haken (van andere mensen)

Er zullen weinig mensen zijn van mijn generatie (1982) die ze niet in hun omgeving hebben: mensen die haken. Ik vond ze vreselijk, maar toen zelfs mijn liefste vriendin het deed moest ik deze haatgedachten toch enigszins analyseren, zo niet bijstellen.

‘Haken levert namelijk
zelden échte dingen op’

Ik ken verschillende mensen met handwerkhobby’s. Niet alleen haken, maar sommige naaien of vilten of breien. Of nee, ik ken eigenlijk niemand die breidt. Blijkbaar is dat heel erg ‘uit’. Het punt met haken is dat mensen er nogal ver in gaan. Qua tijd en qua ‘het uitdragen van hun passie’. En dat vond ik lastig. Want ik snapte het nut er gewoon niet van. Haken levert namelijk zelden échte dingen op. Hoogstens knuffels, kussens of spreien. Het leek me allemaal zo nutteloos. Waarom doen mensen dat? Iemand vertelde eens dat ze ging haken als haar vriend saaie dingen keek op tv. Dat bevestigde helemaal het beeld wat ik ervan had. Hebben die mensen dan geen leven? Zijn die mensen depressief ofzo?

Haken als levensmissie

Ergens in mijn analyse over de haakhobby, begreep ik het echter ineens: Haken heeft geen nut. En dat is nu juist het grootste nut. Haken is gewoon leuk. Althans, als je het kunt, bij mij wordt het zelden leuk (want ja ik heb het al geprobeerd, ook als kind al overigens). Maar als je het kunt, dan is het vast leuk.

En dan heb je dus ergens op de dag dat je denkt: “Nou, ik heb genoeg ‘nuttige’ dingen gedaan, ik ga nu iets leuks doen.” Voor mij alleen, waar niemand iets aan heeft, waar je relaties niet beter van worden, andermans verwachtingen niet worden bevredigd, maar gewoon ‘iets voor jezelf’.

En dat vind ik al een overwinning op zich. Want ik voel me eigenlijk heel vaak schuldig als ik alleen leuke dingen doe waar niemand iets heeft aan. Neem bijvoorbeeld dit schrijven. Ik maak mezelf nog wijs dat iemand hier iets aan heeft, want anders had ik het van mezelf niet mogen doen. Ik heb bijvoorbeeld heel lang mezelf geweigerd om fictie-boeken te lezen. Want daar leerde je toch niks van? Zonde van je tijd. Zoiets.

Een nutteloze hobby

En toen kregen we een hamster. En toen ging ik huisjes maken van ijscostokjes. En die hamster interesseerde het geen hol. Die ging er gewoon op plassen en die haatte ons. Maar ik vond het leuk. Gewoon leuk. Het had geen nut, maar ik vond het gewoon leuk om te maken. In m’n vrije tijd. Als ontspanning. Zonder dat iemand er wat aan had.

En tóen snapte ik haken. En waarom mensen daar tijd aan besteden. Gewoon omdat het leuk is. Omdat je er blij van wordt en omdat het leuk is om dingen te maken. Het leed van de wereld, verwachtingen en to-do-lijsten zijn soms gewoon even minder belangrijk. Dan een gave haaklap. Een goede thriller. Of een hamsterzandbak.

Hou jij van haken (of een andere zinloze hobby)?

6 reacties op “Over de passie voor haken (van andere mensen)”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *