Je kent die mythe wel van die teleurgestelde – haatdragende – moeders die je geen blik meer waardig gunnen als jouw kind hun kind niet uitnodigt op zijn of haar verjaardagsfeest. Nou, het is dus geen mythe 😉
Althans, de meeste mensen zijn tamelijk relaxt, maar er zijn sommigen… Er zijn moeders met een overdreven trotsgevoel en gekrenkt ego én bezorgde ouders. Die eerste groep zal me aan m’n reet roesten, maar die tweede groep vind ik lastiger. Omdat ik elke ouder een populair kind toe wens. Of nou ja, eerlijk gezegd heb ik met die eerste groep ook moeite, omdat ik zo graag zou willen dat iedereen me aardig vindt.
En dus zie ik nooit zo uit naar Anna’s kinderfeestje. Ik vind dat lastig. Want kinderen maken hun eigen afwegingen en die strookt niet altijd met de mijne. Maar zij is de baas. Zo nodigt ze soms kinderen niet uit waar ze wel graag mee speelt, maar die ze in een groep ’te bazig’ vindt. En wil ze graag kinderen uitnodigen waarmee ze op school niet zoveel speelt, maar waarvan ze weet dat andere kinderen het leuk vinden als diegene komt. Er gaat een hele strategie door dat hoofd.
Als ouder daarin inbreken voelt bijna als verraad naar Anna.
Dus doe ik niet mee met sociale verplichtingen. En maak ik mezelf niet populair op het schoolplein. En misschien op termijn Anna ook niet. Ik geloof dat 6/7 jarigen het nog weinig kan schelen of ze wel of niet worden uitgenodigd, maar als Anna ouder is zal het misschien tegen haar werken dat ze niet social wenselijk kiest. Maar ach, als ik kijk naar mezelf heb je eigenlijk maar een paar goede vrienden nodig, dus who cares.
Ikzelf vind het vreselijk om ouders teleur te stellen, maar daar moet ik maar mee leven.
En ik?
Zou ik het erg vinden als Anna niet wordt uitgenodigd op feestjes waarbij ik het niet verwacht? Nee. Eerlijk niet. Het is al een paar keer voorgekomen dat ze niet werd ’teruggevraagd’ en dat was logisch, aangezien ze op dat moment ook niet veel speelden. En ze is ook wel eens niet uitgenodigd op feestjes van kinderen waar ze wél veel mee speelde (en die tijdens het spelen de hele tijd bleven praten over hun aanstaande kinderfeestje waar Anna niet bij was uitgenodigd) en ook dat vind ik geen enkel probleem. Een ander iets gunnen is ook iets dat ze moet leren.
Er is eigenlijk maar één meisje waarbij ik me ermee zou gaan bemoeien als ze Anna niet zou uitnodigen en dat is haar beste vriendinnetje. Want dan is er iets aan de hand waar volwassenen bij moeten helpen 😉
Ja! Want ik ben het volledig met jou eens dat het aan het kind is wie er uitgenodigd moeten worden, maar ik merk nu met speelafspraakjes al dat er een verwachtingspatroon ontstaat vanuit sommige ouders/ kinderen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het lastig vind om bepaalde kinderen over de vloer te krijgen want ik vind niet al haar vriendjes even leuk of geschikt. 😉
Ik heb nog tot november om bepaalde kinderen bij haar te promoten. Geintje!
Haha, misschien kun je ze alvast nu uitnodigen en het bezoekje dan volledig laten escaleren? 😉
Wat fijn dat je Anna zo in haar waarde laat en haar niet een ander zijn verwachting opdringt.
Wat een mijnveld. Dat was het ook als kind, hoor. Ik herinner me in ieder geval dat het echt heel lastig was om de juiste afweging te maken bij mijn feestje. Gelukkig hoef ik me er nu geen zorgen over te maken: geen kind, en ik ben geen mama op het schoolplein. Het is wel goed, denk ik, om een kind zelf die beslissing van wel of niet uitnodigen te laten maken. Ik denk dat je daar goeie social cues van leert. Verder is het een spel, waar je later van bepaalt of je het wel of niet meespeelt.
Wij hadden vroeger een kleine klas en alle meisjes nodigden gewoon alle andere meisjes uit. Zo simpel was het 🙂
Verwachtingen vind ik altijd wel een dingetje, dus zou fijn zijn als Anna daar een beetje snel iets over leert.