Ga naar de inhoud

‘Oh wacht, ik doe het wel!’

Bron: pixabay

De relatie tussen dochterlief en mij begon toen zij nog een klein hoopje mens was, dat alleen maar kon drinken en huilen. Logisch dus dat ik dan dingen voor haar doe. Maar op een gegeven moment moet je toch loslaten…

De volgende situatie doet zich voor: dochterlief (inmiddels 3,5 jaar oud) heeft een snotneus. Nu heb ik dan de gewoonte om naar de tissuedoos te rennen (die daar speciaal staat zodat ze zélf haar neus kan snuiten) en haar neus te snuiten. Feit is dat ze dat ook best zelf kan. Maar het zit gewoon nog in mijn systeem. Als ik wél zeg dat ze even zelf een tissue moet pakken, dan doet ze dat ook braaf. Het is gewoon een soort automatisme dat er in is gesleten.

Daarbij komt ook nog dat ik alles minstens drie keer zo snel kan als zij.

Dus waarom zou ik lang wachten als ik het zelf ook kan? Dat scheelt zoveel tijd op een dag. Maar ja, zij leert er natuurlijk niks van. Ik pak haar drinken voor haar en als ik even niet oplet ruim ik ook nog haar troep op. Totaal niet pedagogisch verantwoord natuurlijk.

Ik ben er echt op aan het letten dat ik niet teveel doe. Want als ze iets zelf doet, is ze vooral trots en dat wil ze ook erg graag.

Dus wat meer onderuit zitten, relaxen en opdrachten geven…
…dat moet toch te leren zijn?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *