Ga naar de inhoud

Gisteren verscheen er een glimlach…

Gisteravond, zo rond 22.10 uur verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Een half uur later werd hij nog groter en eigenlijk is hij sindsdien niet meer van mijn gezicht af geweest.

Zes jaar geleden, tijdens de WK-finale tussen Nederland en Spanje, zaten wij in een pub in Wales. Een pub vol gezellige mensen, want dat zijn de Welshman.

Helaas waren er op die avond ook een paar Spaanse fans, maar gisteren zat diezelfde pub vast weer vol en deze keer was iedereen voor dezelfde ploeg. Die ploeg die zo wonderbaarlijk op het EK verscheen en het tot nu toe boven verwachting doet. De ploeg met een topspeler die dat óók is in het nationale team. Een ploeg met bijna (op de Ieren en de IJslanders na) de leukste fans ter wereld. Ik was echt zó, zó blij dat ze hadden gewonnen.

In misschien nog wel meer euforie zat ik afgelopen maandag op de bank om het Wonder van IJsland te zien. Wat fijn, wat een geluk, want is het toch héérlijk om voetbal te kijken, zélfs als die eikelige Portugezen tóch door gaan en die Duitsers waarschijnlijk vanavond in de laatste minuut weer gaan scoren. Alle pech is het waard, omdat de euforie, het groepsgevoel, die blijdschap en die fantastische fans zo heerlijk zijn om mee te maken.

En ik denk aan al die mensen die niet van sport houden. Zij kregen geen glimlach, geen euforisch gevoel, geen adrenaline. Voor hen was gisteren gewoon een avond als alle anderen…

Hou jij ook zo van sport?

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *